اشعار شاه نعمت الله ولی (غزلیات)

[~ MoOn ~]

1273

چه خوش ذوقیست ذوق باده نوشان
چه خوش کوئیست کوی می فروشان

چه خوش آهی است آه دردمندی
چه خوشوقتی است وقت کهنه پوشان

چه خوشحالی است حال بینوایان
چه خوش دردی است درد دُرد نوشان

شراب وحدت از جام محبت
به روی یار کردم دوش نوشان

حریف مجلس رندان عشقم
که باشد آب حیوان در سبوشان

چه خوش ساقی و خوش میخانه دارم
ز سر مستی همه خمهاش جوشان

چه خوش شعری است شعر نعمت الله
چه خوش قولی است گفتار خموشان

[~ MoOn ~]

1274

قدمی نه به خلوت یاران
یار اگر بایدت بیا یاران

هر که ما چون فتاد در دریا
کی خورد غم ز قطرهٔ باران

کار ما عاشقی بود دائم
بود این کار کار بیکاران

ما و رندی و خدمت ساقی
زاهد و بندگی هشیاران

هر عزیزی که می خورد با ما
نبود خار پیش میخواران

وه که زلف بتم چه طرار است
می برد دل ز دست عیاران

بندهٔ سید خراباتم
لاجرم سرورم به سرداران

[~ MoOn ~]

1275

جام گیتی نمای ما انسان
حافظ جامع خدا انسان

صورت اسم اعظمش دانم
محرم راز کبریا انسان

گنج و گنجینه و طلسم به هم
می نماید عیان تو را انسان

هر چه در کاینات می خوانند
بندگانند و پادشاه انسان

خانقاهیست شش جهت به مثل
صوفی صفهٔ صفا انسان

موج و بحر و حباب قطره و جو
همه باشند نزد ما انسان

این سرا خانهٔ خراب بود
گر نباشد در این سرا انسان

دُردی درد دل که درمانست
می کند نوش دایما انسان

نعمت الله را اگر یابی
خوش ندا کن بگو که یا انسان

[~ MoOn ~]

1276

گاه تاریکست و گه روشن سرای این جهان
غم مخور چون اهل دنیا از برای این جهان


گر نوای آن جهان داری بیا خوشوقت باش
بینوا باشی اگرخواهی نوای این جهان

اعتمادی نیست بر یاران این دنیای دون
عاقبت بیگانه گردد آشنای این جهان


بگذر از حرص جهان راه خطا دیگر مرو
خود که می یابد صوابی ازخطای این جهان

دائماً خر بنده ای باشد که آمد شد کند
هر که باشد همچو خواجه در قفای این جهان

می دهد عمر عزیز خویش بر باد هوا
باد پیماید که افتد در هوای این جهان

محنت آباد سرابی خاکدان ناخوشی
بی خرد نامش کند دولتسرای این جهان

نعمت الله دنیی و عقبی نخواهد از خدا
آن جهان هرگز نمی خواهد چه جای این جهان

[~ MoOn ~]

1277

جام می عشق تو نوشم به جان
دُردی دردت نفروشم به جان

از سر کویت نروم بعد از این
در ره عشق تو بکوشم به جان

نالهٔ دلسوز من از حالتی است
گوش کن ای یار خروشم به جان

جان جهانی و دلم برده ای
گوی مگو هیچ خموشم به جان

سید خود خوانیم ای جان من
بنده ام و حلقه به گوشم به جان

[~ MoOn ~]

1278

جام گیتی نما ز ما بستان
ساغر پر ز ما بیا بستان

دُردی درد دل دوا باشد
دردمندی خوشی دوا بستان

گر بلائی دهد خدا دریاب
بخشش حضرت خدا بستان

چون رسیدی در این سرابستان
هم مرادی از این سرا بستان

بر سر آب چشم ما بنشین
آبروئی ز چشم ما بستان

گر به بستان گذر کنی نفسی
همچو بلبل ز گل نوا بستان

نعمت الله مجو ز بیگانه
هر چه خواهی ز آشنا بستان

[~ MoOn ~]

1279

مائیم و جام باده و جانان جاودان
از خویش آشنا شده بیگانه جاودان

بگذر ز عقل و عاشق دیوانه را بگیر
یارب که باد عاشق دیوانه جاودان

خوش جنتی است روضهٔ رندان می فروش
جام شراب و صحبت رندانه جاودان

جاوید دل مجاور درگاه دلبر است
ثابت قدم ستاده و مردانه جاودان

در بزم عشق عاشق و مستیم و باده نوش
بنشسته دل همی خوش و مستانه جاودان

بنموده ایم ظاهر و باطن به هم عیان
پیوند جان ماست به جانانه جاودان

دیدیم سیدی که جهان در پناه اوست
بر عرش دل نشسته و شاهانه جاودان

[~ MoOn ~]

1280

وقت سرمستی است مخموری بمان
نیک نزدیکی مرو دوری بمان

آشنائی ترک بیگانه بگو
در وصالی هجر و مهجوری بمان

غرهٔ علم و عمل چندین مباش
بگذر از هستی و مغروری بمان

صحبت رندان غنیمت می شمر
قصهٔ رضوان مگو حوری بمان

نور چشم عالمی پیدا شده
روشنش می بین و مستوری بمان

غیرت ار داری ز غیرش در گذر
غیر او ناریست یا نوری بمان

از انا بگذر به حق می گو که حق
نعمت الله باش منصوری بمان

[~ MoOn ~]

1281

گر خدا خواهی جدا از خود مدان
از خدا می دان خدا از خود مدان

گر همه عالم به درویشی دهی
لطف می فرما عطا از خود مدان

فاعل مختار در عالم یکی است
در حقیقت فعل ما از خود مدان

ما به او محتاج و او از ما غنی
تو فقیری این غنا از خود مدان

از فنا و از بقا بگذر خوشی
این فنا و این بقا از خود مدان

درد او بخشد دوا هم او دهد
عارفا درد و دوا از خود مدان

در همه حالی که باشی ای عزیز
نعمت الله را جدا از خود مدان

[~ MoOn ~]

1282

از ما مکن کنار که مائیم در میان
ما را کنار گیر که آئیم در میان

نوری از آن کنار به ما رو نمود باز
روشن چو آفتاب نمائیم در میان

گر نه مراد اوست که گیریم در کنار
با این و آن همیشه چرائیم در میان

بسته کمر به خلوت میخانه می رویم
آنجا میان خویش گشائیم در میان

عشقست جان عاشق و دل زنده ایم ما
مائیم حی و عشق نمائیم در میان

عاشق کنار دارد و معشوق هم کنار
عشقیم و آمدیم که مائیم در میان

سید موحدیست که سلطان گدای اوست
اندیشه کج مبر که گدائیم در میان