دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

من مرد بیرنگ
و درد هزاران رنگ
و درد مرا رنگ می کن
خشم سیاه ، شرم قرمز
و زرد
رنگی است که عشق به من تعارف می کند
مثل خورشید از عشق ماه
مثل آتش از شرم پروانه
و مثل شب
از خشم آرمیدگان بستر شهوت
گونه های یتیم ، ازسیلی حقارت
بی رنگ می شود .

[پسر اهورایی]

دستهایم به گردن م آویخت
به خودم گفته ام خداحافظ
چون به آخر رسیده ام اینجا
می روم تا که گم کنم خود را
با خود آوارگی خوشم جانم
به کجا می روم نمی پرسی؟
ناکجایی که خود نمی دانم

[پسر اهورایی]

یک منظومه شمسی جایزه می دهم
به کسی که بگوید
ماه من کجاست
یک کهکشان مژدگانی
فقط بگو
ستاره شبهای خیال من
در افول کدام صبح زشت
برای همیشه رفت
من دنبال سیاه چال مرگ می گردم
کمک ، کمک

[پسر اهورایی]

سر به زانوی کدام لاله بگذارم؟
در تنهایی کدام چمن؟
که به همدردی چشمان خونبارم
التیام پروانه های نیم سوخته را
از گیاهان دارویی مهرافزا
آموخته باشد
دست خواهش را
کاسۀ نیاز کدام شبنم کنم
تا آرامش یک صبح شادمان را
به طراوت نداشته پوست چروکیده ام
پیوند زنم
بر گردۀ کدام آواز بنشینم
از هیجان کدام قناری
که قدمی...واگر نه ..وجبی
از سکوت جانگداز هماره ام
بگریزم
ای کاش
شریک لطافت چشمه بودم
وقتی کام تشنه آهویی را
به میهمانی می خواند
ای کاش
ای کاش