دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

مقصدم روستای تنهایی است

جاده ها سنگلاخ رسواییست

کوچ مردان آفتابی عشق

تا فراسوی شرق داناییست

تا رسيدن به کوچه های خدا

دشت اخلاص و کوچ شیدایست

سربداران خسته می آیند

هر کجا جمع بی سرو پاییست

در لب پاک دختران بهشت

شعر من آیه های رویاییست

[پسر اهورایی]

گفتم عزیز من دل در غمت نشست

گفتی که بشکند چه کنم من ؟ همین که هست

دل نیست مثل دف که زند دار در کفت

بیداد می کند اگرش وا نهی ز دست

پیرم جوان شوم تو اگر مهربان شوی

خورشید می برد ز سرم برف اگر نشست

باور نمی کنم می شود بی تو مست شد

تنها خمار چشم تو باید که بود مست

آخر خدا نکرده مگر من چه کرده ام ؟

تقصیر من چه بود که بند دلم گسست

[پسر اهورایی]

گدای خفته در منزل تو من بودم

و کوچه گرد شب محفل تو من بودم

تو شاهزادۀ افسانه های من بودی

و قصه گوی پریشان دل تو من بودم

جفای تو و وفای من است قصۀ شهر

تسلسل غلط باطل تو من بودم

تو از کمال خدایی رواست هر چه کنی

که نقص سلسلۀ کامل تو من بودم

[پسر اهورایی]

کافر عشقم و توحید غمت در پیش است

صبر رنجور ورا محنت پیش از بیش است

آیۀ مهر تو جاری شده در زمزم دل

غم حدیثی است که در سینۀ پاک اندیش است

آسمان زمزمۀ عشق تو بارید مگر

آسمان آینه گردان دل درویش است

آنچه در عقدۀ دل همسفر اشک نبود

تیر آهی است که از محنت او در کیش است

[پسر اهورایی]

کاش که دل جای تمنا نبود
یا که اگر بود دل ما نبود
کاش دل اینگونه که بی آبرو است
حداقل پیش تو رسوا نبود
قافلۀ نور سواران گذشت
خواسته بودم بروم جا نبود
ریختن خون دلم واجب است
گر چه مرا جرأت فردا نبود
این دل بی خاصیت پر خطر
هیچ در اندیشۀ پروا نبود
راز تو را هیچ نفهمیده ام
هوش مرا درک معما نبود
می روم اما دل من خسته است
حیف مرا فرصت اما نبود

[پسر اهورایی]

کاش در خاطره ها گم می شد

وسط دشت بلا گم می شد

کاش در هاله ای از وهم سیاه

در تکاپوی خدا گم می شد

گر نبودی تو خدا می داند

دل بیچاره کجا گم می شد

هر چه گم کرده امش بیم مباد

آه از آن دم که وفا گم می شد

[پسر اهورایی]

کاش امشب ثواب می کردی

حاجتم مستجاب می کردی

خواهشم را جواب می دادی

چهره ات بی حجاب می کردی

کاش حرفم قبول می آمد

روی قولم حساب می کردی

وقت مرگم دوباره می آیی

کاش یک کم شتاب می کردی

حال مرا چنان که می خواهی

مثل چشمت خراب می کردی

[پسر اهورایی]

قطار لحظه واگن ثانیه ها چه تند گذشت

در ایستگاه زمان گرد انتظار نشست

مسافری که نیامد و مهلتی که نبود

و کودکی که به آجر غرور لحظه شکست

سوار واگن خویشم و حسرت دیروز

قطار می رود افسوس کاش بر می گشت

قطار رفت و نماند مگر غبار خیال

به روی بوته رویا ، میان باور دشت

[پسر اهورایی]

قاب دل خالیست تصویرت کجاست

عکس تو در خلوت آیینه هاست

لحظه هایت را برایم هدیه کن

هدیه خواهم کرد آنچه مال ماست

کوچه ها مستند از بوی عبور

یا عبور توست یا بوی خداست

قصۀ تقدیر این باشد که هست

کار خوبان وعده کار ما وفاست

[پسر اهورایی]

فقط سکوت می کنم اگر مرا صدا کنی

مگر دوباره ای صنم ندای احمدا کنی

قیام میکند دلم برای بوسه های تو

اگر ببوسدت شبی ، قیامتی بپا کنی

من آن مریض خسته ام اگر برانیم ز خود

مگر به عطر دامنت دوباره ام دوا کنی

صفای چشم مست تو مرا به سعی می کشد

و مست می شوی اگر که سعی در صفا کنی

دعا کنم اگر شبی مرا بخاطر آوری

به یاد عشق پاک من برای من دعا کنی

اسیر زلف سر کشم مرا مران ز درگهت

چگونه می شود که تو اسیر خود رها کنی

نمی شود که یاد تو جدا شود ز جان من

مگر تن نحیف من ز جان من جدا کنی

تو ای خدای بوسه ها مرا رسالتی بده

بگو که می توانیم اسیر بوسه ها کنی