دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

من در بدر خویشم حیران معمایم

عمریست که مجنونم چندیست که رسوایم

رخساره چو از مستی پر شور و شرر باشد

آیینه نمی گوید آنقدر که زیبایم

ای ساقی دیوانه پر کن دو سه پیمانه

هیها کن و هیها کن من باز همی آیم

در عالم سر مستی اسرار همه هستی

در خلوت اشعارم در معنی آوایم

[پسر اهورایی]

من در این عالم نبودم عشق در جانم نشست

هر چه بودم کم نبودم عشق در جانم نشست

آدمی از ترس مردم عشق را بلعیده است

من مگر آدم نبودم عشق در جانم نشست

عشق یعنی اوج بودن پس چرا اینگونه غافل

هم نبودی هم نبودم عشق در جانم نشست

گر بگویم مثل عیسی عشق در جان زاده باشم

من ولی مریم نبودم عشق در جانم نشست

من گدای کوچه هستم ژنده پوش بی هویت

پادشاه جم نبودم عشق در جانم نشست

در ازل مردم تمامی در صف زر بوده اما

من پی درهم نبودم عشق در جانم نشست

[پسر اهورایی]

من چون بهار نغمه به گلزار می زنم

بر خاک عشق بوسه بسیار می زنم

فریاد سبز می کشم از همت بهار

دیوانه وار نعره انکار می زنم

وهم فراق را نگذارم که سرکشد

رنگ امید بر تن پندار می زنم

من نبض عشق بازی مستان کوچه ام

تا هست خون عشق به تکرار می زنم

فردا از آن ماست اگر مهربان شوی

داروی مهر بر دل بیمار می زنم

[پسر اهورایی]

من پریشانم پریشان زاده ام

من فریب دوست خورده ام ساده ام

گفته بودی عشق مجنون می کند

هر چه بادا باد پس آماده ام

قصد جانم می کند هر شب فراق

خون بهای خویش را من داده ام

از ریا خالیست باور کن عزیز

سجده ام ، پیشانی ام ، سجاده ام

حال دشواریست بغضم در گلو

وقتی از بام دعا افتاده ام

[پسر اهورایی]

من امام تمام مستانم

مکتب نا تمام مستانم

من شراب آفرین میخانه

آفرین ، من غلام مستانم

می توانی تلاوتم بکنی

من سراپا کلام مستانم

سعی کن در صفای خلوت من

قبله گاه قیام مستانم

گر حرام است این حلال عزیز

من فقیه الحرام مستانم

[پسر اهورایی]

مشت جنون به سینۀ دیوار می زنم

دل را به جرم بوالهوس ی دار میزنم

برقبلۀ خودم به نماز ایستاده ام

بر غیر دوست نعرۀ انکار می زنم

مطرب بیا و خلوت دل را نگاه کن

در طور عشق خوب خدا تار می زنم

امشب گریست کودک حیران جان من

معجون اشک بر دل بیمار می زنم

طعم تبسم تو لبم را حکایتی است

زیبایی تو را به غزل جار می زنم

عکس تو را به خلوت تصویر می کشم

قاب تو را به سینۀ دیوار می زنم

امشب به جان دل که در خانۀ تو را

در شهر خواب کوچۀ پندار می زنم

[پسر اهورایی]

مرد شبگرد کوچه های دلم

همه دیدند مبتلای دلم

مثنوی های درد خواهد بود

حجم دیوان های های دلم

کفش هایی برای عرفان داشت

کوچه گرد خیال ، پای دلم

اضطرابی دوباره پنهان است

در تپشهای نا بجای دلم

[پسر اهورایی]

گوهر نازنین ناب منی

گل زیبای باغ خواب منی

تو ز دیوان بی کرانۀ صبح

غزل سرخ آفتاب منی

تویی آن گنج بی نهایت عشق

که در آواره خراب منی

خوشتر آن کز غم تو جان بازم

برو ای جان که خود حجاب منی

تو حدیث تجسم آبی

که در آوازه سراب منی

تو بزرگی ، معطری ، پاکی

که مسیح دل کباب منی

[پسر اهورایی]

مرد درویش منم گمشده در خویش منم

خویش گم کرده ترین آدم درویش منم

کمترین درد من اینست که از خود دورم

مردی آلودۀ غم خستۀ تشویش منم

قلعۀ مردم دیوانه همینجاست ولی

کیست دیوانه ترین مرد ، کم و بیش منم

عاقبت آخر دیوانه شدن رسوائیست

مست دیوانه و ناعاقبت اندیش منم

مثل سربازی فراری شده از یک شطرنج

مثل یک شاه پر آوازه ولی کیش منم

[پسر اهورایی]

مرا عشق پری رویان جوان کرد

هم آغوش خیالی جاودان کرد

مرا با بوسه ای تب دار می سوخت

مرا مسحور عشق این و آن کرد

دلم هم گوی چوگان هوس بود

که در تابوت دردش آشیان کرد

عروس آرزو در خلوت عشق

مرا بگذاشت عزم دیگران کرد

خروش شعر احمد بین که امروز

دل نا مهربان را مهربان کرد