دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

هنوز خاطرۀ وصل توست در گوشم

تو را به هر چه پرستی مکن فراموشم

سکوت دلکش من هم ز یاد صحبت تو

چنان خوش است که تا روز مرگ خاموشم

چو شمع در شب رویای خویش می سوزم

چو اشک بر سر سودای خویش می جوشم

اگر چه با تو حرام است شکوه ، می گویم

اگر چه بی تو حرام است باده می نوشم

به غم بگو که ز آغوش من گریز کند

نثار مقدم عشق کسیست آغوشم

[پسر اهورایی]

هزار ناله ناکرده در گلو دارم

هزار بغض فرو خورده پیش رو دارم

هزار سجده ناکرده در خم ابرو

و صد سلام به آن بت که روبرو دارم

دلم به نیم نگام تو آن شود انگار

که دارد آنچه در عالم من آرزو دارم

تمام خواهش من بوسه ایست بر لب تو

اگر چه پر هوس م خواهشی نکو دارم

[پسر اهورایی]

من اسیرم ، عاشقم عاشق تر از افسانه ها

با خیال روی تو من ماندم و ویرانه ها

سر خوش استم من اگر با من بمانی تا ابد

گر نمانی وایِ من از طعنۀ بیگانه ها

من نه آن شمعم که با آتش هم آغوشی کنم

من خود آتش می شوم آتش تر از پروانه ها

حل نمی گردد معمای دلم با عقل تو

صد معما حل شود در محفل دیوانه ها

[پسر اهورایی]

هزار دردم و درد آشنا ندارم من

بیا که طاقت بار جفا ندارم من

شهاب گم شده ام من در آسمان وجود

رهی به حیرت نا منتها ندارم من

ز شیشه بودن خود عاقبت چنین دیدم

که پیش سنگ دل دوست جا ندارم من

شنیده ام که دل و دین و عقل می خواهی

دوباره خواسته ای آنچه ندارم من

[پسر اهورایی]

هرگز نه من ، همیشه تو ، اما برای من

آغاز من میانه ی من ، انتهای من

می خندم از حلاوت رویای وصل تو

درد فراق می چکد از های های من

مست قنوت ، دست دعا خیز خسته ام

سر بر زمین سجده به پای تو پای من

در حیرت است چشم فریبای خوب تو

در سفرۀ نگاه تو از اشتهای من

خلوت نشین کوچۀ هیهات می شوم

شاید سکوت سر کشد از انزوای من

[پسر اهورایی]

نگاهت را مهیا کن من امشب باز می گردم

برایم خیمه بر پا کن من امشب باز می گردم

شبانی بی بیابانم خراب مهربانانم

دلت صحرای سینا کن من امشب باز می گردم

مرا حل کن معمایم که نا پیدای پیدایم

مرا بشناس پیدا کن من امشب باز می گردم

ز جانم آه می آید تبی جانکاه می آید

مرا با ناله سودا کن من امشب باز می گردم

اجل می گفت می آید که بند از روح بگشاید

کمی امروز و فردا کن من امشب باز می گردم

[پسر اهورایی]

هرگز سلام بر من مسکین نگفته ای

گفتی برو ولی به کجا این نگفته ای

گفتم خدا مرا برساند به وصل تو

این بود آن دعا که تو آمین نگفته ای

دیوانه ام که می زنی اما نمی روم

دل خوش به این شدم که تو نفرین نگفته ای

خندیده ای فدای شکر خند ناز تو

آیین خنده به من غمگین نگفته ای

گنجشک خسته ام و تو شهباز قصه ها

با من چرا ز پنجه شاهین نگفته

گفتی سلام ، مثل نسیمی سبک شدم

قبلاً چرا تو این دُر سنگین نگفته ای

ساغر مرا شبیه تو بیخود نمی کند

راز خودت به ظرف سفالین نگفته ای

دین غیر سجده نیست به پای بت عزیز

با من چرا روایت این دین نگفته ای

[پسر اهورایی]

هر کس که دید روی تو تشبیه ماه کرد

اما نه ماه مثل تو باد اشتباه کرد

عاشق اگر بدون وضو برد نام تو

اندازۀ هزار هزار جنایت گناه کرد

شب بود و ماه بود و هزار ادعای ناز

گیسوی تو در آمد و رویش سیاه کرد

صبح آمدی ز خانه برون چشم های من

آتش گرفت چون به جمالت نگاه کرد

[پسر اهورایی]

هر شب از غوغای وصل می شوم بیدارتر

هر دم از دیوانگی می شوم هوشیارتر

مه رخان شنگ و شوخ دلبران شوخ و شنگ

می برند از من توان می کنندم زارتر

بشکند دست فلک از فریب من چه سود

نی به مقصد می رسم نی شوم کم بارتر

هر که بالاتر رود ما به پایین می رویم

هر که می گردد عزیز می شوم من خوارتر

زلف و ابروی تو را قیمت جان می خرم

چون که نفروشی همی قیمتش بسیارتر

احمد از طالع مدار نیک بختی انتظار

طالعت چون آتش است آتشی خونبارتر

[پسر اهورایی]

وه که بختی سیاه دارم من

نقد عمری تباه دارم من

همجوار غمم ز صحبت دوست

حرمت غم نگاه دارم من

شکوه ها در حریم خلوت دل

با نسیم پگاه دارم من

نکن از شهد بوسه محرومم

اشتیاق گناه دارم من

شب بر آمد حجاب بر فکنیم

که لبی بوسه خواه دارم من