دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

آفرین ای عشق ای رویای من

راز دار خلوت شبهای من

سینه ام آبشخور زخم تو بود

زخم تو نجواگر غوغای من

سالها من می دویدم در پی ات

تاول این ماجرا در پای من

آخ ای دل ای صحرای خون

آخ ای تنها ترین تنهای من

دردم از دیوانگی های تو نیست

بی تو من می مانم و هیهای من

[پسر اهورایی]

آخر چقدر از دل من دور می شوی

بیچاره می شود و تو مسرور می شوی

اینگونه نیست ای بت من رسم سوختن

دل دود می شود و تو چون نور می شوی

من می روم ز خاطر حتی خودم شبی

اما تو مثل شایعه ، مشهور می شوی

یک صفحه ام تمام پر از متن بی غلط

بر جان واژه ها تب هاشور می شوی

چشم انتظار دیدن تو در پل صراط

محشر شود شبی که تو محشور می شوی

ای دل به چوب تاک تو را چوب می زنم

آنشب که نشئۀ می انگور می شود

[پسر اهورایی]

آنچه با من بود هر شب آه بود

زندگی بی روی او جان کاه بود

بال رویا قحطی پرواز داشت

ارتفاع آسمان کوتاه بود

طعنه بر خورشید می زد آسمان

کهکشان غمگین ، فلک بی ماه بود

بیستون از جای می کند آن نگار

پیش شیرین کوه غم چون کاه بود

غافل از خود زیستم با یاد او

دلخوشم از اینکه او آگاه بود

جاده تاریک و تنهایی و من

آنچه با من بود خاک راه بود

[پسر اهورایی]

آینده یا تردید، آینده یا ابهام

دیروز بی پایان ، آغاز بی انجام

من فتح فردا را بیهوده مشتاقم

فردای پر آتش من خام و سودا خام

می دانم از فردا سودی نخواهم برد

من در زیانستم والعصر والایام

اندوه فردا را میخانه می خواهد

پیمان خود بستیم من، باده ، ساقی ، جام

[پسر اهورایی]

آیینه نمی گوید شرح گل زیبایت

من دیدم و می دانم رخسار مسیحایت

می گریم و می سوزم شاید که از این آتش

لبخند شعف بینم بر غنچۀ لبهایت

رخسار نمی پوشی از غیر عجب دارم

در پرده نهان داری از من گل پیدایت

بر بام سرم بنشین تکبیر اذان برکش

تا بوسه زنم دستت تا سجده کنم پایت

خاموش نخواهد شد خاکستر من هرگز

امروز نمی میرم در وعدۀ فردایت

[پسر اهورایی]

از انجماد مطلق احساس خسته ام

از مرگ ناگهانی یک یاس خسته ام

تاکی به قیمت دل من می توان کشید

بر گردن هوس گل الماس خسته ام

در انزوای ظلمت بسیار نیمه شب

من از هجوم وحشت وسواس خسته ام

باید پناه برد به پروردگار عشق

از لحظه های بی ملک الناس خسته ام

[پسر اهورایی]

از بهشت دلت اخراج شدم اینجایم

بی گناهم به خدا بیش نکن رسوایم

سیب باغ تو فریبندۀ صد حوا بود

من بیچاره که فرزند همان حوایم

توبه هرگز نکنم باز اگر بر گردم

بکند باز هلوی لب تو اغوایم

باغی از میوه خدا داده چرا من نخورم

کفش حوا همه جا تا به ابد بر پایم

این همه آیه نخوان هیچ من آدم نشوم

دزد بی رحم لب ناز تو بی تقوایم

خانه ام فرش هوس ، سقف دروغین دارد

چار دیوار ترک خورده ای از حاشایم

[پسر اهورایی]

از من گذشت عشق و در من اثر گذاشت

بر دیده خون دل و لهیب جگر گذاشت

او پیش من نشست و گفتم به التماس

باشد که بندگی کنمت من مگر گذاشت

بر دست من نوشت که نه لایق منی

آنقدر مطمئن که دو تا ضربدر گذاشت

خرسند از این شدم که دلم را ربوده است

یک نیمه شب به طعنه دلم پشت در گذاشت

در زلف اوست رقص طربناک حلقه ها

هر حلقه را برای سر یک نفر گذاشت

گفتم که میدهم صنما سر به کوی تو

با خنده در مقابلم هفتاد سر گذاشت

بگذشت عمر من و من افسوس می خورم

از بس فلک مرا ز خود بی خبر گذاشت

[پسر اهورایی]

امشب از سوز آه بیدارم

به خدا تا پگاه بیدارم

سر نهادم به جاده های خیال

چشم در چشم راه بیدارم

روی یک برکه اشک های سپید

پیش تصویر ماه بیدارم

می کنم با سیاهکاری خود

ورقی را سیاه بیدارم

فارغ از خود به سجده های دراز

عذرخواه از گناه بیدارم

[پسر اهورایی]

از من نخواه کز دل آزاد بگذرم

از بیستون و تیشۀ فرهاد گذرم

دشت سکوت اگرچه که جولانگه من است

شاید سوار مرکب فریاد بگذرم

هرگز نمی شود که سر چار راه فقر

شاد از کنار کودک نا شاد بگذرم

بگذشته ام ز دین خرافات خیز جهل

اما نه از صحیفۀ سجاد بگذرم

مانند گرد باد سرم گیج می رود

از شوره زار عقل چنان باد بگذرم

گنجینۀ عتیقه ترین عشق عالمم

ویرانه ام خوش است از آباد بگذرم

می میرم آفتاب مرا خاک می کند

مثل غبار از گذر یاد بگذرم

بالم شکست باز هوس ، من کبوترم

هرگز نخواه از سر صیاد بگذرم