دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

مرتع بی علف از برۀ بیمار پر است

توی این قحطی اندیشه دل زار پر است

وهم آیینه نکن حیلۀ راه است سراب

چشم و گوش من ازین بازی پندار پر است

من سوار نفس گرم خودم خواهم شد

بروم تا افق دور که از یار پر است

استخوان میشود این لقمه اگر بردارم

سفرۀ جان من از لقمه شکدار پر است

خنده با کوچ پرستوی تو از خانه گریخت

خلوت حوصله از نغمۀ غمبار پر است

دست خورشید پر انگشت و هر آن یک بر چشم

مشرق اول صبح از تب آزار پر است

توی زنبیل دلم عاطفه دارم بسیار

تا ابد هرچه که خواهی برو بردار پر است

[پسر اهورایی]

سرم بریده به دستم بزن بزن که برقص م

حدیث عشق خدایان بگو به من که برقص م

شبیه رقص سپندی که در قدوم تو سوزد

بزن تو آتش حسرت به جان و تن که برقص م

مرا اسارت چوبین بد است اگر که بمیرم

رها بکن بدنم را تو بی کفن که برقص م

در انزوای غزلها به یاد آنچه ندارم

به یاد تو بگریزم ز پیرهن که برقص م

بیا شب است و حریفان به انتظار تو اینجا

که ساعتی بنشینی در انجمن که برقص م

[پسر اهورایی]

نکند که من بمانم و تو مهربان نمانی

که نمی شود بمانم به عزای مهربانی

نکند لب خمارم نرسد به چشم مستت

نکند فقط خودت را به مزار من رسانی

نشود که کار عشقت بکشد به بی وفایی

نکند که کار دل را به تب جنون کشانی

چه کنم که از خیالت نروم اگر بمیرم

چه کنم که تا خیالت برسم به زندگانی

چه شود که از دهانت بستانم آنچه خواهم

و اگر شود ببخشم به تو جان به مژدگانی

چه کنم اگر ز باغم گل آرزو نروید

نشود که من بپرسم تو جواب من ندانی

[پسر اهورایی]

در آسیای بادی من رقص باد کو ؟

بر کاغذ چروک دل من مداد کو ؟

شومینه های تیره بی آتش مرا

رقاص دود نغمه یاران شاد کو ؟

بر سفره های نذری من کو اجابتی

در التماس حاجت چشمم مراد کو ؟

رقص بهاری طرب انگیز غنچه ها

بر شاخه های خسته بید کساد کو ؟

من پاره خط مانده در ابهام صفحه ام

تا بینهایت من و او امتداد کو ؟

این نیمه شب به صحبت روزی نمیرسد

در قسمت سیاه دلم عدل و داد کو ؟

[پسر اهورایی]

به پاس عشق قدیمی مرا رها مگذار

تو می روی به سلامت ولی مرا مگذار

اگرچه بار اضافی ترا برنجاند

کنار جاده دلم را دوباره جا مگذار

خدای من دل من را به یاد دلبریت

درین نهایت تشویش بی خدا مگذار

تو می روی ز عبور تو خاک می رقص د

منم که خاک رهم بی نگاه پا مگذار

اگرچه ناقص عشقم تو ای کمال وفا

مرا به حسرت یک عشق باوفا مگذار

منم اسیر تمنا مرا دوباره غریب

درین زمانۀ پر ادعا بتا مگذار

[پسر اهورایی]

نمی گذاری اگر دل به حال خود بگذارم

اگر شبی تو نباشی به گریه جان بسپارم

در آسمان نگاهت شهاب عاطفه گم شد

ستارۀ هوس را نمی شود بشمارم

میان باغ تمنا میان روضۀ خواهش

به لطف دختر شبنم گل ترانه بکارم

حریر بوسه بیفشان به دوش من که نمیرم

نگو که حوصله باید نمی شود که ندارم

تو اوج عشوه نوری تو کهکشان غروری

به من بتاب و برقص ان مرا مرا که غبارم

شبیه بغض بهاری دلم گرفته ازین جا

درین کویر مکرر کجا روم چه ببارم

[پسر اهورایی]

چرا نمی گذرد نازنین زمان بی تو

شکسته چرخ فلک هم در آسمان بی تو ؟

نه دیگر از دل خود انتظار دارم من

به انتظار چه باشد چو دیگران بی تو

بهار با تو برایم همیشگی می شد

خزیده در همه باغها خزان بی تو

ببین که گریۀ من از غمت روانی شد

که ذوب می کند آری تن و روان بی تو

دلم به کاه و فراقت به کوه می ماند

نگاه کن که شده کوه کهکشان بی تو

[پسر اهورایی]

مژدگانی می دهم هر کس مرا پیدا کند

بند غم از دست های خستۀ من وا کند

قطره های اشک من زنهار با رعد نگاه

می تواند نوح را هم غرقه در دریا کند

من نه هرگز لایق اسرار داری می شوم

بیم آن دارم که چشم بی حیا افشا کند

سالها پیش از در دیوانگی خارج شدم

می شود من را بیابد یک نفر رسوا کند

اینکه عزراییل پیدا می کند آیا مرا

می کند می ترسم او امروز را فردا کند

[پسر اهورایی]

جلبک از تشنگی سنگ به هم می ریزد

شعر یک آدم دلتنگ به هم می ریزد

رفتی ای ماه ولی کاش که می دانستی

ضربان دل شبرنگ به هم می ریزد

قفس آهنی و اشک قناری تا کی

مشق زندان مرا زنگ به هم می ریزد ؟

رقص من با همه ساز خودش می بیند

می برد دستی و آهنگ به هم می ریزد

پرچم صلح من و موی سپیدم آیا

رسم پیچیدۀ این چنگ به هم می ریزد ؟

عاشقی با هوس ی نام به هم می پیچد

عاشقی با نفسی ننگ به هم می ریزد

[پسر اهورایی]

آبادی دلت به خرابی عوض نکن

یک جرعه آب را به سرابی عوض نکن

یک نیم جو اگر احساس با تو هست

با صد جوال گندم آبی عوض نکن

بسیار گفته اند گناه است عشق ما

این یک گناه را به ثوابی عوض نکن

بیداری دل و شب رویایی وصال

زیبا تر است هیچ به خوابی عوض نکن

سودای جرعه ای ز لب چارده بهار

با هفت سال مانده شرابی عوض نکن

نقد لب نگار بدست آوری بنوش

با نسیه ای که باز نیایی عوض نکن