دفتر اشعار احمد پروین

[پسر اهورایی]

من در خواب چشم تو تحقیق می کنم

خود را به بوسه های تو تشویق می کنم

مژگان خوب توست که در لحظۀ خمار

با آن به خویش شوق تو تزریق می کنم

چون جمع می شود دل من با خیال تو

از دل بلای هجر تو تفریق می کنم

چشم زلال تو و شرار نگاه من

آب است و آتش است که تلفیق می کنم

شاید که هیچ ره نبرم در وصال تو

دل را به وعده های تو تحمیق می کنم

[پسر اهورایی]

کاش گنجشک مرا می فهمید

و دلم حال دعا می فهمید

کاش احساس دو قسمت می شد

و دل خون شده قیمت می شد

کاش گنجشک زبان وا می کرد

بلبلان را همه رسوا می کرد

آن که هر دم ز گلی می خواند

هرزگی دارد و خود می داند

[پسر اهورایی]

نفسم گرفته امشب ز مرور خاطراتم

منم و نگاه حافظ ، من وشاخ بی نباتم

قلمم نمی نویسد غزلی اگر بخواهم

همه خون شد و سیاهی قلم من و دواتم

عطش چشیده هستم چه بنوشم آخر امشب

که اجل نشسته با من سر چشمۀ حیاتم

من و یک جزیره خالی و سفینۀ خیالم

که مگر مرا ببیند ؟ که مگر دهد نجاتم ؟

به مزار خود نشستم ودو دیده شمع روشن

مگر از خودم بگیرم به خدا شبی براتم

هم آتشم و دودم ، همه شعرم و سرودم

که مگر مرا ببینند و کنند التفاتم

[پسر اهورایی]

سکوت پنجره ها قهر پرده ها سخت است

بدون یار نشستن در این سرا سخت است

سلام اگرچه نکردی بپرس از دل من

مگر دوباره بفهمی که حال ما سخت است

شبیه عاشق دیوانه در بیابان ها

به تیر طعنۀ معشوق ای خدا سخت است

تمام هستی من ، تار و پود من او بود

تمام پود من از تار من جدا سخت است

اگرچه لاف صداقت به غربت آسان است

چو می شناسمت ای دوست ادعا سخت است

حراج هستی خود کرده ام در این بازار

به روی دست خودم مانده ام چرا سخت است ؟

[پسر اهورایی]

ای خدا رونق عشق از دل ناشادم رفت

من که تاوان دلم را به بتان دادم رفت

بر لبم زمزمه ای مبهم اگر می بینی

رد پای غزلی بود که از یادم رفت

گرچه در خلوت دل ساکن اندیشه شدم

تا فراسوی غزل نیزۀ فریادم رفت

بیستون می شوم از خاطره شیرینت

به تماشای اجل حضرت فرهادم رفت

ابرو روی هم انباشته بودم همه عمر

چونکه از چشم بت صومعه افتادم رفت

قحطی واژه و کمبود غزل واویلا

شور افیون دل از دفتر معتادم رفت

[پسر اهورایی]

نوشابه های حسرت در سفره های خالی

باید شبی بگریم گر غم دهد مجالی

جانم کپک زد از غم نانم به گریه آمد

فریاد یک معما آمد ازین حوالی

دیوار سرد خانه روزن ندارد اما

با چشم خسته دیدم گل می رمد ز قالی

در آفتاب یادت پهنای یک کویرم

تا در سرم بسوزد اندیشه های کالی

افسوس رفته ها را می نوشم از خیالم

در آرزوی مردن می گیردم خیالی

گفتم اگر بیایی انبوهی از سوالم

دلمرده را بگیرد سودای بی سوالی

من شعله های سردم خاکستری مقدس

از رقص من ببینی نوری بدین زلالی

[پسر اهورایی]

ای سیب گونه هایت اغواگر خدایان

ای لایق پرستش ای دلبر خدایان

در مسجد نگاهت یک دین تازه داری

بر بنده سجده واجب گردیده بر خدایان

دست بریده دارم در شب نشین چشمت

تنها نه من که خونین شد پیکر خدایان

یک قطره از نگاهت غرقم کند به خواهش

بگذشته آب مستی هم از سر خدایان

در منبر خدایان ابهام می سرایم

او می برد قیامت در محشر خدایان

[پسر اهورایی]

در کوچۀ هیاهو گم شد دل اسیرم

گستاخ کوچه ها را آیا شود بگیرم ؟

دل می گریزد از من در روزگار پیری

تنهاتر از همیشه بی ادعا بمیرم

در کورۀ محبت تفتیده گشت جانم

بازیچۀ دل خود ،طفل است و من خمیرم

پندم نده برادر در کار عاشقانه

آن بت اگر بیاید والله ناگزیرم

باران اشک چشمم سیلاب آبرو شد

طوفان غم بخیزد از دامن کویرم

[پسر اهورایی]

من گل زرد آفتابگردانم

رو به خورشید توست چشمانم

دستهایم قنوت می خواند

بت پرستم ولی مسلمانم

میزبان خدا شوم وقتی

که به میقات دوست مهمانم

می روی تا دوباره برگردی

سر به تشویش در گریبانم

پرتو مهر آفتاب حضور

راز عمر منست می دانم

پرتو عشق می زنی بر من

مثل آیینه باز گردانم

دوست دارم ترا که زیبایی

دوست داری مرا که نادانم

[پسر اهورایی]

من گدا شدم شاید درب خانه بگشاید

لحظه ای برون آید التفات فرماید

من گدا شدم اما درب خانه می بندد

دست من به درکوبش آنچنان که خون آید

می زنم و می گریم ناله می شوم کم کم

گوش لاله رویان را بیش ازین فغان باید

قفل در به اشک آمد خون کوچه شد جاری

آن صنم که لج بیند بر لجش بیفزاید

با کلون در گفتم حسرت ترا دارم

دست آن صنم هردم بر سرت خورد شاید

چون سحر شود دیگر مرده ام ازین بازی

صخره هم اگر باشد بیش ازین نمی پاید