دفتر اشعار|اردلان سرفراز

[Ar.chly]

خواب

من هنوز خواب می بینم

که دوره دوره ی وفاست

که اعتبار عشق به جاست

دنیا به کام آدماست

من هنوز خواب می بینم

من هنوزم خواب می بینم

من هنوز خواب می بینم

که این خودش غنیمته

برای دیگرون یه خواب

برای من حقیقته

سوته دلام ، یکی یکی تموم شدن

سوته دلی نمونده غیر از خود من

کسی که عشق و غم و فریاد بزنه

حقیقت آدمو فریاد بزنه

هنوز تو قصه های من

رنگ و ریا جا نداره

دروغ نمی گن آدما

دشمنی معنی نداره

هنوز تو قصه های من

هیچ کسی تنها نمی شه

کسی به جرم عاشقی

گریه سراپا نمیشه

هنوز تو قصه های من

هیچ کسی اعدام نمی شه

دستی که دونه می پاشه

آلوده ی دام نمی شه

هنوز تو دنیای من

هر آدمی یه عالمه

گل رو نمی فروشند به هم

گل مثل قلب آدمه

من هنوزم خواب می بینم

من هنوزم خواب می بینم

من هنوزم خواب می بینم

اما برای کی بگم ؟

وقتی که باور ندارن

به این جماعت چی بگم ؟

[Ar.chly]

ترانه ی آغاز

در من هزار حرف نگفته

هزار درد نهفته

هزاران هزار دریا هر لحظه در تپیدن و طغیانند

در من هزار آهوی تشنه

در خشکسال دشت پریشانند

در من پرندگان مهاجر

ترانه های سفر را

در باغ های سوخته می خوانند

با من که در بهار خزانم قصه های فراوانی ست

با من که زخم های فراوانی

بر گرده ام به طعنه دهان باز کرده اند

هر قصه یک ترانه

هر ترانه خاطره ای دیگر

هر عشق یک ترانه ی بیدار است

در خامشی حضورم ، حرف مرا بفهم

یا برای عشق ، زبانی تازه پیدا کن

تا درد مشترک

زبان مشترکمان باشد

حرف مرا بفهم و مرابشنو

این من نه ، آن من دیگر

آنکس که پنجره ی چشم های من او را

کهنه ترین قاب است

از پشت پنجره ی زندان

حرف مرا بفهم

که فریاد تمامی زندانیان

در تمامی اعصار است

در گیر و دار قتل عام کبوترها

در سوگ شاخه های تکه تکه ی زیتون

وقتی که از دل جوان ترین جوانه های عاشق باغ ماه

بر مسلخ همیشگی انسان

در لحظه ی شکفتن فریاد

باران سرخی از ستاره سرازیر است

آن سان که هر ستاره دلیل شرمساری خورشید های بسیاری

از برآمدنشان است

تو گریه می کنی

از عمق آشنای جنگل چشمانت

از عمق جنگلی که در آن پاییز ، در غروب به بغض نشسته

باران بی دریغ اشک تو می بارد

تا عطر خیس جنگل پاییز

در من هوای گریه برانگیزد

آنگاه از چشم ذهن من

شعری بسان گریه فرو ریزد

من شعر می نویسم

تو با ترانه های عاشق من ، عاشق

تو با ترانه های تشنه ی من دریا

بر پنج خط ساز سفر ، زخمه می شوی

تو گریه می کنی

تو لحظه های شعر مرا ، در خویش تجربه کرده

یعنی مرا در بدترین و بهترین دقایق بودن تکرار می کنی

یا با ترانه های من بر لب

به رویا رویی جلادان به مسلخ خویش می شتابی

یعنی که با منی

دیروز

امروز

تا هنوز و همیشه

ایا زبان مشترک این نیست ؟

آن زبان تازه که می گفتم ؟

ایا زبان مشترک این نیست ؟

[Ar.chly]

دلبر

تو ای بال و پر من

رفیق سفر من

می میرم اگه سایت

نباشه رو سر من

تویی خود خود عشق

که بی تو نفسم نیست

کجا تو خونه داری

که هر جا می رسم نیست

اهل کدوم دیاری

کجا تو خونه داری

که قبله گاهم اونجاست

هر جا که پا می ذاری

اهل کدوم دیاری

گل کدوم بهاری

که حتی فصل پاییز

باغ ترانه داری

ای دلبرم ای دلبر

ای از همه عزیز تر

ای تو مرا همه کس

داشتن تو مرا بس

تو دوره ی شبابم

تو اومدی به خوابم

گفتی نیاز من باش

ترانه ساز من باش

یه روزی راستی راستی

همون شدم که خواستی

شدی تو سرنوشتم

برای تو نوشتم

خسته ی دین و دنیا

ملحد و بت پرستم

تویی تو مذهب من

من تو رو می پرستم

ای دلبرم ای دلبر

ای از همه عزیز تر

ای تو مرا همه کس

داشتن تو مرا بس

با همه ی وجودم

برای تو سرودم

در طلب تو هستم

در طلب تو بودم

صدامو از تو دارم

شعرامو از تو دارم

اما تو رو ندارم

وای به روزگارم

تو ای بال و پر من

رفیق سفر من

می میرم اگه سایت

نباشه رو سر من

[Ar.chly]

دستای تو

بی تو خودمو

تک و تنها می بینم

هر جا که پا می ذارم

تو رو اونجا می بینم

یادمه چشمای تو

پر درد و غصه بود

قصه ی غربت تو

قد صد تا قصه بود

یاد تو هر جا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش می زنه

یاد تو هر جا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش می زنه

تو برام خورشید بودی

توی این دنیای سرد

گونه های خیسمو

دستای تو پاک می کرد

حالا اون دستا کجاست

اون دو تا دستای خوب

چرا بی صدا شده

لب قصه های خوب

من که باور ندارم

اون همه خاطره مرد

عاشق آسمونا

پشت یک پنجره مرد

آسمون سنگی شده

خدا انگار خوابیده

انگار از اون بالاها

گریه هامو ندیده

یاد تو هر جا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش می زنه

یاد تو هر جا که هستم با منه

داره عمر منو آتیش می زنه

[Ar.chly]

غروبا قشنگن

وقتی خورشید میره تا چشماشو رو هم بذاره

رنگ خورشید غروب چشماتو یادم میاره

همیشه غروب برام عزیز و دوست داشتنیه

واسه اینکه رنگ خوب چشمای تو رو داره

غروبا قشنگن ، با چشات یه رنگن

قشنگ ترین غروبو تو چشای تو می بینم

تموم عالمو پر از صدای تو می بینم

تو چه پاکی ، تو چه خوبی

تو شکوه یه غروبی

مث دریای پر آواز جنوبی

تو برام دیدنی هستی مث دریای جنوب

که پر از رازی و آوازی و قصه های خوب

دیدنت برای من همیشه تازگی داره

مث جنگل مث ساحل ، مث دریا تو غروب

[Ar.chly]

کیه کیه

پشت دیوار دلم

یه صدای پا می آد

یه صدای آشنا

از تو کوچه ها می آد

یه صدای پا می آد

یه صدای پا می آد

نفسم راهشو گم کرده تو سینه

چشم من یه سایه رو دیوار می بینه

صدای تیک تیک قلبم نمی ذاره

صدای پاها تو گوشام بشینه

اونجا کیه کیه

پشت دیوار کیه

سایه شو من می بینم

شاید خواب می بینم

برگشته پیش من

امید آخرینم

یه روزی پیدا بشه

قفل زندون دلم

با کلیدش وا بشه

همه خوبی ها رو همراش بیاره

دست خوبشو تو دستام بذاره

[Ar.chly]

کولی

شب من پنجره ای بی فردا

روز من ، قصه ی تنهایی ها

مانده بر خاک و اسیر ساحل

ماهی ام ، ماهی دور از دریا

هیچ کس با دل آواره ی من

لحظه ای همدم و همراه نبود

هیچ شهری به من سرگردان

در دروازه ی خود را نگشود

کولی ام ، خسته و سرگردانم

ابر دلتنگ پر از بارانم

کولی ام ، خسته و سرگردانم

ابر دلتنگ پر از بارانم

پای من خسته از این رفتن بود

قصه ام قصه ی دل کندن بود

دل به هر کس که سپردم دیدم

راهش افسوس جدا از من بود

صخره ویران نشود از باران

گریه هم عقده ی ما را نگشود

آخر قصه ی من مثل همه

گم شدن در نفس باد نبود

روح آواره ی من بعد از من

کولی در به در صحراهاست

می رود بی خبر از آخر راه

همچنان مثل همیشه تنهاست

کولی ام خسته و سرگردانم

ابر دلتنگ پر از بارانم

کولی ام خسته و سرگردانم

ابر دلتنگ پر از بارانم

[Ar.chly]

دلتنگی

تو نیستی و صدای تو

هوای خوب خونه ست

صدای پای عطر گل

صدای عشق دیوونه ست

تو از من دور و من دلتنگ

تو آبادی و من ویرون همیشه

قصه این بوده

یکی خندون یکی گریون

همیشه قصه این بوده

تو یک لحظه تو یک دیدار

یک زخم از زهر یک لبخند

تمام عمر فقط یک بار

پس از اون زخم پروردن

پس از اون عادت و تکرار

ولی نصف یه روح اینور

یه نیمه اونور دیوار

خودت نیستی صدات مونده

فقط از تو همین مونده

نفس های عزیز من

صدای پای شب بوهاست

صدای باد و بوی نخل

هوای شرجی دریاست

سکوت اینجا صدای تو

هوا اینجا هوای تو

پر از تکرار این حرفم

دلم تنگه برای تو

همیشه قصه این بوده

یا مرگ قصه یا آدم

همیشه عشق یعنی ابر

غروب و غربت بارون

تو در من جوشش شعری

صدای این لب ویرون

خودت نیستی

[Ar.chly]

عسل

میام از شهر عشق و کوله بار من غزل

پر از تکرار اسم خوب و دلچسب عسل

کسی که طعم اسمش طعم عاشق بودنه

طلوع تازه ی خواستن تو رگ های منه

میام از شهر عشق و کوله بار من غزل

پر از تکرار اسم خوب و دلچسب عسل

عسل مثل گله ، گل بارون زده

به شکل ناب عشق که از خواب اومده

سکوت لحظه هاش هیاهوی غمه

به گلبرگ صداش هجوم شبنمه

نیاز من به او ، ورای خواستنه

نیاز جویبار ، به جاری بودنه

کسی که طعم اسمش

طعم عاشق بودنه

تمام لحظآها مثل خود من با منه

تویی که از تمام عاشقا عاشق تری

منو تا غربت پاییز چشات می بری

کسی که عمق چشماش جای امن بودنه

تویی که با تو بودن بهترین شعر منه

تو مثل خواب گل ، لطیف و ساده ای

مثل من عاشقی به خاک افتاده ای

یه جنگل رمز و راز یه دریا ساده ای

اسیر عاطفه ، ولی آزاده ای

نیاز من به تو ورای خواستنه

نیاز جویبار به جای بودنه

نیاز من به تو ، ورای خواستنه

نیاز جویبار به جاری بودنه

[Ar.chly]

گنجشک های خونه

ای چراغ هر بهانه

از تو روشن از تو روشن

ای که حرفای قشنگت منو آشتی داده با من

من و گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه

به هوای دیدن تو پر می گیریم از تو لونه

باز میایم که مثل هر روز

برامون دونه بپاشی

من و گنجشکا می میریم تو اگه خونه نباشی

همیشه اسم تو بوده اول و آخر حرفام

بس که اسم تو رو خوندم بوی تو داره نفس هام

عطر حرفای قشنگت عطر یک صحرا شقایق

تو همون شرمی که از اون

سرخ گونه های عاشق

شعر من رنگ چشاته

رنگ پاک بی ریایی

بهترین رنگی که دیدم

رنگ زرد کهربایی

من و گنجشکای خونه

دیدنت عادتمونه

به هوای دیدن تو پر می گیریم از تو لونه