دفتر اشعار حميد مصدق

[پسر اهورایی]

نه نه نه

اين هزار مرتبه گفتم نه

ديگر توان نمانده توانايي

در بند بند من

از تاب رفته است

شب با تمام وحشت خود خواب رفته است

و در تمام اين شب تاريك

تاريك چون تفاهم من با تو

انسان افسانه مكرر اندوه و رنج را

تكرار مي كند

گفتي

اميدهاست

در نا اميد بودن من

اما

اين ابر تيره را نم باران نبود و نيست

اين ابر تيره را سر باريدن

انسان به جاي آب

هرم سراب سوخته مي نوشد

گلهاي نو شكفته

اين لاله هاي سرخ

گل نيست

خون رسته ز خاك است

باور كن اعتماد

از قلبهاي كال

بار رحيل بسته

و مهرباني ما را

خشم و تنفر افزون

از ياد برده است

باورنمي كني ؟

كه حس پاك عاطفه در سينه مرده است

[v.a.y]

دلم برای کسی تنگ است ،
که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد ،
دلم برای کسی تنگ است ،
که بود با من و ، پیوسته نیز بی من بود !
کسی که بی من ماند ،
کسی که با من نیست ،
کسی دگر کافی ست !