دفتر اشعار| خیام

[Ar.chly]

85:
* ای صاحب فتوی، ز تو پرکارتریم،

با این همه مستی، از تو هشیارتریم؛


تو خونِ کسان خوری و ما خونِ رَزان،

انصاف بده؛ کدام خونخوارتریم؟

[Ar.chly]

86:
شیخی به زنی فاحشه گفتا: مستی.

هر لحظه به دام دگری پابستی؛


گفتا؛ شیخا، هر آن چه گویی هستم،

آیا تو چنان که می نمایی هستی؟

[Ar.chly]

91:
کس خُلْد و جَحیم را ندیده است ای دل،

گویی که از آن جهان رسیده است ای دل؟


امّید و هراسِ ما به چیزی است کزان،

جز نام و نشان نه پدید است ای دل!

[Ar.chly]

93:
چون نبست مقام ما درین دهر مُقیم،

پس بی می و معشوق خطایی است عظیم.


تا کی ز قدیم و مُحْدَث امّیدم و بیم؟

چون من رفتم، جهان چه مُحْدَث چه قدیم.

[Ar.chly]

94:
چون آمدنم به من نَبُد روز نخست،

وین رفتنِ بی مراد عَزمی است درست،


برخیز و میان ببند ای ساقی چُسْت،

کاندوهِ جهان به می فروخواهم شست.

[Ar.chly]

96:
* جُز راهِ قَلَندرانِ میخانه مپوی،

جز باده و جز سِماع و جز یار مجوی؛


بر کَفْ قَدَحِ باده و بر دوشْ سبو،

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی.

[Ar.chly]

97:
* ساقی غمِ من بلندآوازه شده است،

سرمستیِ من برون ز اندازه شده است؛


با مویِ سپیدْ سرخوشم کز میِ تو؛

پیرانهسرم بهارِ دل تازه شده است.

[Ar.chly]

98:
* تُنْگی میِ لَعْل خواهم و دیوانی،

سَدِّ رَمَقی باید و نصف نانی،


وانگه من و تو نشسته در ویرانی،

خوشتر بُوَد آن ز مُلْکَتِ سلطانی.

[Ar.chly]

99:
* من ظاهرِ نیستی و هستی دانم،

من باطنِ هر فراز و پستی دانم؛


با اینهمه از دانشِ خود شَرْمَم باد،

گر مرتبهای وَرایِ مستی دانم.

[Ar.chly]

100:

از من رَمَقی به سعی ساقی مانده است،

وَزْ صحبتِ خلق، بی وفایی مانده است؛


از بادهٔ دوشین قَدَحی بیش نماند.

از عمر ندانم که چه باقی مانده است!

شماره هایی که در این پست و پست های قبل از من نیست، قبل تر در صفحات اولیه موجود است.