دفتر اشعار| خیام

[Ar.chly]

118:
روزی است خوش و هوا نه گرم است و نه سرد،

ابر از رُخِ گزار همی شوید گَرْد،


بلبل به زبانِ پهلوی با گلِ زرد،

فریاد همی زند گه: می باید خورد!

[Ar.chly]

119:
فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت،

با یک دو سه تازه دلبری حورسرشت؛


پیش آر قَدَح که باده نوشانِ صَبوح،

آسوده ز مسجدند و فارغ ز بهشت.

[Ar.chly]

123:

* هر گه که بنفشه جامه در رنگ زند،

در دامنِ گل بادِ صبا چنگ زند،


هشیار کسی بُوَد که، با سیمْبَری

می نوشد و جام باده بر سنگ زند.

[Ar.chly]

124:
برخیز و مخور غمِ جهانِ گُذران،

خوش باش و دمی به شادمانی گذران


در طَبْعِ جهان اگر وفایی بودی،

نوبت به تو خود نیامدی از دگران.

[Ar.chly]

125:
در دایرهِٔ سپهرِ ناپیدا غور،

می نوش به خوشدلی که دور است به جور؛


نوبت چو به دوْرِ تو رَسَد آه مکن،

جامی است که جمله را چشانند به دوْر!

[Ar.chly]

126:
از درسِ علوم جمله بگریزی بِهْ،

و اندر سرِ زلفِ دلبر آویزی به،


ز آن پیش که روزگار خونت ریزد،

تو خونِ قِنینه در قدح ریزی به.

[Ar.chly]

127:
ایّامِ زمانه از کسی دارد ننگ،

کاو در غمِ ایّام نشیند دلتنگ؛


می خور تو در آبگینه با نالهٔ چنگ،

ز آن پیش که آبگینه آید بر سنگ!

[Ar.chly]

128:
* از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی،

اوراقِ وجودِ ما همی گردد طی؛


می خور، مخور اندوه، که گفته است حکیم:

غمهای جهان چو زَهر و تِریاقش می.

[Ar.chly]

129:
زان پیش که نامِ تو ز عالَم برود

می خور، که چو می به دل رسد غم برود؛


بگشای سرِ زلفِ بُتی بند ز بند،

زان پیش که بندبندت از هم برود!

[Ar.chly]

130:
* ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم،

وین یک دمِ عمر را غنیمت شمریم؛


فردا که ازین دیْر کُهَن درگذریم؛

با هفت هزارسالگان سربه سریم.