دفتر اشعار| خیام

[Ar.chly]

رباعی های هیج است(۱۰۰...۱۰۷)




101:


ای بیخبران شکلِ مُجَسَّم هیچ است،

وین طارَمِ نُهْ سپهرِ اَرْقَم هیچ است،


خوش باش که در نشیمنِ کَوْن و فَساد.

وابستهٔ یک دمیم و آن هم هیچ است!

[Ar.chly]

102:
دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است،

و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،


سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است،

و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

[Ar.chly]

103:
دنیا به مراد رانده گیر، آخِر چه؟

وین نامهٔ عمر خوانده گیر، آخِر چه؟


گیرم که به کامِ دل بماندی صد سال،

صد سال دگر بمانده گیر، آخر چه؟

[Ar.chly]

104:
* رندی دیدم نشسته بر خِنْگِ زمین،

نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین،


نی حق، نه حقیقت، نه شریعت نه یقین،

اندر دو جهان کرا بُوَد زَهرهٔ این؟

[Ar.chly]

107:
بنگر ز جهان چه طَرْف بربستم؟ هیچ،

وَز حاصلِ عمر چیست در دستم؟ هیچ،


شمعِ طَرَبم، ولی چو بنشستم، هیچ،

من جامِ جَمَم، ولی چو بشکستم، هیچ.

[Ar.chly]

رباعی های دم را دریابیم(۱۰۸...۱۴۳)




108:
از منزلِ کفر تا به دین، یک نفس است،

وز عالم شک تا به یقین، یک نفس است،


این یک نفسِ عزیز را خوش میدار،

کَز حاصلِ عمرِ ما همین یک نفس است.

[Ar.chly]

109:
شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است،

هر ذرّه ز خاکِ کیقبادی و جَمی است،


احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست،

خوابی و خیالی و فریبی و دمی است.

[Ar.chly]

112:

چون عهده نمی شود کسی فردا را،

حالی خوش کن تو این دلِ سودا را،


می نوش به ماهتاب، ای ماه که ماه

بسیار بگردد و نیابد ما را.

[Ar.chly]

114:
هنگام سپیده دم خروس سحری،

دانی که چرا همی کند نوحهگری؟


یعنی که: نمودند در آیینهٔ صبح

کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری!

[Ar.chly]

117:
صبح است، دمی بر می گلرنگ زنیم،

وین شیشهٔ نام و ننگ برسنگ زنیم،


دست از اَمَلِ درازِ خود باز کشیم،

در زلفِ دراز و دامنِ چنگ زنیم.