دفتر اشعار| خیام

[Ar.chly]

131:
* تَن زن چو به زیرِ فَلَکِ بی باکی،

می نوش چو در جهانِ آفت ناکی؛


چون اوّل و آخِرت به جز خاکی نیست،

انگار که بر خاک نهای در خاکی.

[Ar.chly]

132:

* می بر کفِ من نِهْ که دلم تاب است،

وین عمرِ گریزپای چون سیماب است،


دریاب که، آتشِ جوانی آب است،

هُش دار، که بیداری دولت خواب است.

[Ar.chly]

133:
می نوش که عمرِ جاودانی این است،

خود حاصِلَت از دوْرِ جوانی این است.


هنگامِ گُل و مُل است و یاران سرمست،

خوش باش دمی، که زندگانی این است.

[Ar.chly]

134:
با باده نشین، که مُلْکِ محمود این است،

وَزْ چنگ شنو، که لحنِ داوود این است؛


از آمده و رفته دگر یاد مکن،

حالی خوش باش، زان که مقصود این است.

[Ar.chly]

136:
* دوْرانِ جهان بی می و ساقی هیچ است،

بی زمزمهٔ نایِ عراقی هیچ است؛


هر چند در احوال جهان می نگرم،

حاصل همه عشرت است و باقی هیچ است.

[Ar.chly]

137:
تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه؛

وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه،


پر کن قدح باده، که معلوم نیست

کاین دم که فرو برم بر آرم یا نه.

[Ar.chly]

138:
تا دست به اتفاق بر هم نزنیم،

پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم،


خیزیم و دمی زنیم پیش از دمِ صبح،

کاین صبح بسی دمد که ما دَم نزنیم!

[Ar.chly]

139:
لب بر لب کوزه بردم از غایت آز،

تا زو طلبم واسطهٔ عمرِ دراز،


لب بر لب من نهاد و می گفت به راز:

می خور، که بدین جهان نمی آیی باز!

[Ar.chly]

140:
خیام، اگر ز باده مستی، خوش باش؛

با لاله رخی اگر نشستی، خوش باش؛


چون عاقبتِ کار جهان نیستی است،

انگار که نیستی، چو هستی خوش باش.

[highlight=#fafafa]
[/highlight]

[Ar.chly]

141:
فردا علم نفاق طی خواهم کرد،

با موی سپید قصد می خواهم کرد،


پیمانهٔ عمر من به هفتاد رسید،

این دم نکنم نشاط، کی خواهم کرد؟