دفتر اشعار| خیام

[Ar.chly]

142:
گردون نِگَری ز قدِّ فرسودهٔ ماست،

جیحون اثری ز اشکِ پالودهٔ ماست،


دوزخ شَرَری ز رنجِ بیهودهٔ ماست.

فردوس دمی زِ وقتِ آسودهٔ ماست.

[Ar.chly]

143:
عمرت تا کی به خودپرستی گذرد،

یا در پیِ نیستی و هستی گذرد؛


می خور که چُنین عمر که غم در پی اوست

آن بِهْ که به خواب یا به مستی گذرد.

[Ar.chly]

ای دوسـت بــیـا تـا غـم فـردا نـخـوریـم

ویـن یـکـدم عــمـر را غــنـیـمـت شــمـریـم

فـــردا کــه ازیــن دیــر فــنــا درگــذریــم

بــا هـفـت هـزار ســالـگـان سـر بــسـریـم

[Ar.chly]

این چـرخ فـلـک کـه مـا در او حـیـرانـیـم

فــانــوس خــیــال از او مــثـــالــی دانــیــم

خـورشـید چـراغـداران و عـالـم فـانـوس

مــا چــون صــوریـم کــانــدر او حــیــرانــیـم

[Ar.chly]

بــرخـیـز ز خـواب تـا شـرابـی بــخـوریـم

زان پــیـش کـه از زمـانـه تـابــی بــخـوریـم

کـایـن چــرخ سـتــیـزه روی نـاگـه روزی

چــنـدان نـدهـد زمـان کـه آبــی بــخــوریـم

[Ar.chly]

بـــرخـــیــزم و عــزم بـــاده نــاب کــنــم

رنــگ رخ خـــود بـــه رنــگ عــنــاب کــنــم

این عقل فضول پـیشـه را مشـتـی می

بــر روی زنـم چــنــانــکــه در خــواب کــنـم

[Ar.chly]

بـر مـفـرش خـاک خـفـتـگـان مـی بـینم

در زیـرزمــیـن نــهــفــتــگــان مــی بــیـنــم

چـنـدانـکـه بـه صـحـرای عـدم مـینـگـرم

نــاآمــدگــان و رفـــتـــگــان مــی بـــیــنــم

[Ar.chly]

تـا چـنـد اسـیـر عـقـل هـر روزه شـویـم

در دهر چـه صـد سـاله چـه یکـروزه شـویم

در ده تـو بـکاسه می از آن پـیش که ما

در کـــارگــه کـــوزه گــران کـــوزه شـــویــم

***

[Ar.chly]

چـون نیسـت مقام ما در این دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

تـا کـی ز قـدیم و مـحـدث امـیدم و بـیم

چـون من رفتـم جـهان چه محدث چه قدیم

[Ar.chly]

خـورشـید بـه گـل نـهفـت مـی نـتـوانـم

و اســرار زمــانــه گــفــت مــی نــتـــوانــم

از بــــحـــر تــــفـــکـــرم بــــرآورد خـــرد

دری کــه ز بــیـم ســفــت مــی نــتــوانــم