دفتر اشعار| خیام

[Ar.chly]

رو بر سر افلاك و جهان خاك انداز

مي ميخور و دل به ماهرويان ميباز

چه جاي عتاب آمد و چه جاي نياز

كز جمله رفتگان يكي نيامد باز

آنرا كه وقوف است بر اسرار جهان

شادي و غم و رنج برو شد يكسان

چون نيك و بد جهان به سر خواهد شد

خواهي همه درد باش و خواهي درمان

اين غافله عمر عجب مي گذرد

نيكوست كه با طرب مي گذرد

ساقي غم فرداي قيامت چه خوري

در ده قدح باده كه شب مي گذرد

سرمست به ميخانه گذر كردم دوش

پيري ديدم مست سبويي بر دوش

گفتم كه: چرا نداري از يزدان شرم

گفتا كه: كريم است خدا باده بنوش

ياري كه دلم از بهر او زار شدست

او جاي دگر به غم گرفتار شدست

من در طلب داروي خود چون كوشم؟

چون او كه پزشك ماست خود بيمار شدست

[Ar.chly]

این چرخ فلک که ما در او حیرانیم
فانوس خیال از او مثالی دانیم
خورشید چراغ دان و عالم فانوس
ما چون صوریم کاندر او حیرانیم

[Ar.chly]

یاران موافق همه از دست شدند
در پای اجل یکان یکان پست شدند
خوردیم ز یک شراب در مجلس عمر
دوری دو سه پیشتر ز ما مست شدند

[Ar.chly]

ای دیده اگر کور نئی گور ببین

وین عالم پر فتنه و پر شور ببین

شاهان و سران و سروران زیر گلند

روهای چو مه در دهن مور ببین

[Ar.chly]

برخيز و بيا بـتا براي دل ما

حل کن به جمال خويشتن مشکل ما

يک کوزه شراب تا بهم نوش کـنيم

زان پيش که کوزهها کنند از گـل ما

[Ar.chly]

هر چند که رنگ و بوي زيباسـت مرا

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معـلوم نـشد که در طربخانه خاک

نـقاش ازل بـهر چه آراسـت مرا

[Ar.chly]

آن قصر که جمشيد در او جام گرفـت

آهو بـچـه کرد و شير آرام گرفـت

بـهرام کـه گور ميگرفتي همه عمر

ديدي کـه چگونه گور بهرام گرفـت

[Ar.chly]

ابر آمد و باز بر سر سبزه گريسـت

بي باده ارغوان نـميبايد زيسـت

اين سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزه خاک ما تماشاگه کيست

[Ar.chly]

اين کوزه چو من عاشق زاري بوده است

در بـند سر زلف نـگاري بوده سـت

اين دستـه کـه بر گردن او ميبيني

دستي ست که برگردن ياري بوده ست

[Ar.chly]

اين کهنـه رباط را که عالم نام اسـت

و آرامگـه ابلـق صبح و شام اسـت

بزميست که وامانده صد جمشيد است

قصريسـت که تکيهگاه صد بهرام است