دفتر اشعار| رشحه

[Ar.chly]

ز دوری تو دو چشمم چو رود جیحون است

شوم فدای تو، احوال چشم تو چون است

[Ar.chly]

ماهم اگر به قهر شد از لطف باز گشت

شکر خدا که آه سحر چاره ساز گشت

در ملک عشق خواجگی و بندگی کدام

محمود بین چگونه غلام ایاز گشت

فرخنده هاتفیم به گوش این نوید گفت

دوشینه چون ز خواب غمم دیده بازگشت

کای رشحه شاد زی که ز یمن قدوم شاه

بر روی هم غمت در شادی فراز گشت

یعنی ضیا که قهر وی و لطف عام او

این جانگداز آمد و آن دلنواز گشت

[Ar.chly]

دل رفت و ز خون دیده ما را

پیداست به رخ از آن علامت

[Ar.chly]

جان و دل بیرون کس ازدست تو مشکل میبرد

غمزهات جان میرباید عشوهات دل میبرد

اضطرابم زیر تیغش نی ز بیم کشتن است

شوق تیغ اوست تاب از جان بسمل میبرد

[Ar.chly]

ز هر مژگان کند صد رخنه در دل

که بگشاید به روی خود دری چند

چو من کی با تو باشد عشق اغیار

نیاید کار عیسی از خری چند

خراب از اوست شهر جهان و دل بین

مسخر کرده طفلی کشوری چند

[Ar.chly]

به قید زلف تو آن دل که پای بند شود

غمش مباد که فارغ ز هر گزند شود

بلند نام تو در حسن شد خوشا روزی

که در جهان به وفا نام تو بلند شود

[Ar.chly]

تو آن شهریاری که از آستینت
کشد بر سر خویش خورشید معجر



چو از خون گردان و از گرد میدان

شود دشت دریا شود بحر چون بر



فلک گردد از نوک رمحت مشبک
زمین گردد از نعل رخشت مجدر
--------------------------

[Ar.chly]

همی ریزد به روی یکدگر دلهای مجروحان

زند هر صبح چون شانه به زلف عنبرین تارش

------------------

[Ar.chly]

فرستد مژدهٔ وصلی چو خو کردم به هجرانش

که بر جانم نهد دردی بتر از درد رحمانش

----------------

[Ar.chly]

شب و روز من آن داند که دیده است

پریشان زلف او را بر بناگوش

ندارم عقل در کف ای خوشا دی

ندارم هوش در سر ای خوشا دوش

نگه میکردی و میبردیم عقل

سخن میگفتی و میبردیم هوش

عیان روی گل و دامان گلچین

نشاید گفت بلبل را که مخروش