دفتر اشعار شاعران خارجی زبان

[Ar.chly]

امید

" اميد " چونان پرنده ايست

كه در روح آشيان دارد

و آواز سر مي دهد با نغمه اي بي كلام

و هرگز خاموشي نمي گزيند

و شيرين ترين آوايي ست كه

در تندباد حوادث به گوش مي رسد

و توفان بايد بسي سهمناك باشد

تا بتواند اين مرغك را

كه بسيار قلبها را گرمي بخشيده

از نفس بيندازد

من آنرا در سردترين سرزمين شنيده ام

و بر روي غريب ترين درياها

با اين حال ؛ هرگز ؛ در اوج تنگدستي

خرده ناني از من نخواسته است .

امیلی دیکنسون

[Ar.chly]

من كسي نيستم ! تو كيستي ؟
آيا تو هم كسي نيستي ؟
پس ما يك جفت ايم .
ولي به هيچ كس نگو !
وگرنه همه با خبر مي شوند !
چقدر ملال آور است كه « كسي » باشي !
چقدر سطحي است – مانند يك قورباغه
كه نام ِ خود را سراسر روز تكرار مي كند
در لجن زار ِستايش و تحسين !

امیلی دیکنسون

[Ar.chly]

مرگ »
صداي وزوزِ مگسي را شنيدم – آن هنگام كه مي مُردم –
آرامش ، در اتاق
همچون خاموشيِ فضا بود –
در ميان هياهويِ طوفان –
چشمان ، در اطراف من – چنان خشك كه گويي چلانده شده بودند –
و نفس ها ، در سينه ها حبس
براي آن واپسين لحظه – وقتي كه شاه
در اتاق ديده شود –
من يادگارهاي اَم را به ارث گذاشتم – و بخشيدم
هر پاره اي از وجودم را كه بخشيدني بود –
و سپس مگسي در آن ميان مداخله كرد –
با وزوزي نامعلوم ، لكنت بار و افسرده –
ميانِ روشنايي – و من –
و آن گاه پنجره ها محو شدند – و ديگر
ديدني ها را نتوانستم ديد .

امیلی دیکنسون

[Ar.chly]

به پروانه مرده
وجد تو،در پرواز
بی قراری تو،در هوا
زندگی تو،در آفتاب،در هوا،در پرواز
و چه ترد،مرگ به زیر نور آتش زنده
چه آرام،لطف بالهایت،برای همیشه بگشاده در کتاب
و در تو،اینمایه نرم،در مرگ خامشت
در رویای بی رویایت
چه بسا تصاویر گمشده در فضا

چه بسیار اندیشه های نومید کننده.

(اوگنیو فلوریت )

[Ar.chly]

آرامش روح

دیگر از لذات خاکی با من مگو،که شوق چشیدنش را ندارم
قلب من پیشاپیش،مرده است
و تنها زاغان مرگ،به دهلیز های در گشاده ی آن پا می گذرند.
من در پس خویش جای پایی ندارم
و گاه یقین ندارم که هستم
زیرا به چشم من،زندگی،برهوتی مسکون از هیاکل شبح سان است.
من،تنها ستاره یی تیره از مه پگاه سبکبار را می بینم
در سکوت خماری ژرف
گوش های من فقط چیزی غریب در می یابد
چیزی نامشخص،راز آلود
که مرا به بسی دور از این جهان،از پس خویش می کشاند

خولیان دل کاسال

[Ar.chly]

پیش از آنکه معشوقهام شوی

هندیان و پارسیان و چینیان و مصریان

هر کدام

تقویمهایی داشتند

برای حسابِ روزها و شبان

و آنگاه که معشوقهام شدی

مردمان

زمان را چنین میخوانند:

هزارهی پیش از چشمهای تو

یا

هزارهی بعد از آن

نزار قبانی

[Ar.chly]

دلتنگی های آدمی را،

باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه ی برفی

به اشکی ناریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو

و

من

مارگوت بیگل

ترجمه احمد شاملو

[Ar.chly]

تک گویی های خودباورانه
من؟
به تنهایی قدم می زنم

و زیر پایم
خیابان های نیمه شب
جا خالی می کنند.
چشم که می بندم
میان هوس های من
این خانه های رویایی خاموش می شوند
و پیاز آسمانی ماه
بر بلندا ی سراشیبی ها
آویخته است.
من
خانه ها را منقبض می کنم
و درختان را می کاهم
دور که می شوم
قلاده نگاهم می افتد
به گردن آدم های عروسکی
که بی خبر از کم شدن
می خندند، می بوسند، مست می شوند
و با یک چشمک من خواهند مرد،
حتی حدس هم نمی زنند.
من
حالم که خوب باشد
به سبزه
سبزی اش را می دهم
و به آسمان سپید
آبی اش را
و طلا را وقف خورشید می کنم.
با این وجود در زمستانی ترین حالت ها
باز هم می توانم
رنگ را تحریم کنم
و گل را منع کنم از بودن.
من
می دانم روزی خواهی آمد
شانه به شانه ی من،
پرشور و زنده
و می گویی که رویا نیستی
و ادعا می کنی
گرمای عشق، تن را ثابت می کند.
اگرچه روشن است عزیزم،
همه ی زیبایی ات، همه لطافت ات
هدیه ای است
که من به تو داده ام.
سيلويا پلات

[Ar.chly]

گذر از آب
دریاچه سیاه، قایق سیاه، دو آدم سیاه که گویی آدمکهایی کاغذی اند
درختان سیاهی که از اینجا آب می نوشند به کجا چنین شتابانند؟
آیا مگرنه که باید بپوشاند سایه ها شان تمام وسعت کانادا را؟
از نیلوفران آبی قطره وار ، پرتو نوری فرو می چکد
برگها نمی خواهند ما هیچ عجله ای داشته باشیم
آنها گردن د و صاف ، پر از پند و اندرز های سیاه

آبها بسان جهانی سرد از تکانه ی پارو می لرزد
روح سیاهی ها در ما و ماهی هاست
خود مانعی برای رفتن است وقتی دست پریده رنگ شاخه ای به علامت وداع بالا می آید

ستارهها باز می شوند میان زنبق ها
آیا زنان پری پیکر دریا تو را با سکوتشان چشم بندی وافسون نمی کنند؟
این است سکوت ارواح مبهوت متحیر

سيلويا پلات

[Ar.chly]

دلدار من
اگر بخواهی بی دریغ بلخ و بخارا و سمرقند را
به خال هندویت خواهم بخشید
اما پیش از آن از امپراطور بپرس
بدین بخشش راضی است یا نه
زیرا امپراطور که بسی بزرگتر و عاقلتر از من و توست
از راز عشق ورزیدن خبر ندارد!
آری
ای پادشاه!
میدانم که به این بخشش ها رضا نخواهی داد
زیرا تاج بخشی فقط از گدایان کوی عشق ساخته است

گوته