دفتر اشعار محمد رضا ترکی

[پسر اهورایی]

حسن یوسف



اپیزود یک:

تو بر جماعت زنان درآمدی
زنها دستهایشان را بریدند
[در دست هریک ترنجی بود و چاقویی]
گفتند او شاید فرشته ای باشد...
پیراهنت را دریدند و به زندانت افکندند

اپیزود دو:

تو بر جماعت زنان درآمدی
زنها چشمکی زدند و لبخندی
[در دست هر یک خیاری بود و نمکدانی]
گفتند او شاید هنرپیشه ای باشد...چه با نمک!
دورت حلقه زدند و به زور از تو امضا گرفتند
فقط پیراهنت را دریدند

اپیزود سه:

تو بر جماعت زنان درآمدی
خودشان را به ندیدن زدند
و سخت سرگرم مباحث فمنیستی شدند
[در دست هریک سیـ ـگاری روشن بود و فندکی]
هیچ نگفتند و تو به سلامت گذشتی!

اما فقط داستان اول، با همه تلخی و دردناکی، احسن القصص بود!

[پسر اهورایی]

زمستان در زمستان کی هراس یخ زدن داری
تو که رنگین بهاری در حصار پیرهن داری
پُری از عطرهای ناشناس جنگلی وحشی
فراغ ای یاس من از رنگ و بوی یاسمن داری
شبیه هالۀ رنگین کمانی از گل و لبخند
به گرد دامنت پروانه ها در پرزدن داری
شبم سرشار عطر و روشنی شد در هوای تو
مگر پیراهنی از عطر شب بوها به تن داری
رهایم کن غبار دامن دشت جنون باشم
چه کاری تو به این دیوانه بازیهای من داری
سراپای تو موزون است و در دیوان چشمانت
چه مضمونهای ناب از حافظ شیرین سخن داری
به رغم عشق قسمت نیست، یا شاید که نسبت نیست
تو را با خوی دلداری، مرا با خویشتنداری

[پسر اهورایی]

در آغاز خدا بود
و تنها خدا بود
و خدا تنها بود...
و خدا آسمان را
و زمین را آفرید
و شب را
و روز را آفرید
و ستاره ها را به شب
و خورشید را به روز
و درخت را به پرنده
و پرنده را به آسمان بخشید
و تنهاییش را به من...
و تنهایی خدا بزرگ بود
و من کوچک بودم
خدا تو را آفرید
تا تنهایی ام را با تو قسمت کنم
و اینک خداست
و تنها خداست
و خدا همچنان تنهای تنهاست.

[پسر اهورایی]

در سوز و گداز است تنم از تب تو
روز دل من تیره تر است از شب تو
از دست تو خسته ام ...خودت می دانی
جانم به لبم رسیده است از لب تو !

[پسر اهورایی]

شب در تپش ثانیه ها می گذرد
هر ثانیه با غمی جدا می گذرد
لطفا نگران حال این خسته نباش
سخت است...ولی شکر خدا می گذرد!

[پسر اهورایی]

همچون غروب مزرعه های ملخ زده
من ماندم و کرختی یک قلب یخ زده!

[پسر اهورایی]

ظاهرا یک اتفاق ساده است
بارها و بارها افتاده است
اتفاقی ساده ، اما تلخ و سخت
چون سقوط آخرین برگ از درخت!

[پسر اهورایی]

عشق
اگر تجلی ثبات
یا نشان سستی وِ بدون ریشگی ست ،
زخمهای آن همیشگی ست!

[پسر اهورایی]

همه هراس تو
از این بود :
یکباره
بیدار شوی
و خودت را
روی لبهّ تنهایی
در آستان سقوط ببینی ،
و بشنوی
که رادیو خبرهای بد می دهد
و بفهمی
اسکلتی پوسیده
از جانوری دریایی
که انبوه صدفهای خالی و مرجانها
دوره اش کرده اند،
رو به روی تو ایستاده است،
اسکلتی بدون قلب
که دروغ
از خالی چشمانش
شعله می کشد!
چه دشوار است
ناگهان
از خواب صدها ساله برخیزی
و ببینی
هیچ کس
تو را نمی شناسد
و سکهّ قلبت را قبول نمی کند
و ناچار شوی
به اعماق غار تنهاییت برگردی
و دیگر بار
خوابی هزاران ساله را
چشم بر هم گذاری،
انگار
تنهایی
تنها تقدیری است که بر تو جاری است!
***
اما همهّ هراس من
از کابوسهای بیداری بود
چون می دانستم تو خواب نیستی
تنها خودت را کمی به خواب زده ای!

[پسر اهورایی]

...ولی خوش به حالت
که یک عمر
چون من پریشان نبودی

مسافر نبودی
مهاجر نبودی
پرستوی آواره در باد و باران نبودی

نسیمی که می آمد از دور
در برگ و بار تو آواز می خواند
و چون من
درختی در اقصای سرد زمستان نبودی
چه می دانی از ابر
چه می دانی از کرتهای ترک خورده
تو که باخبر
از عطش
از تب شوره زاران نبودی
و شاید که بودی
ولی بی گمان
مثل من
عاشقی خسته
پیوسته سر در گریبان نبودی!