دفتر اشعار | پونه ندایی

[.M!!NoO.]

باور نمی کنم
[b]دوستت دارم راجور دیگری بنویس .[/b]
[b]این صراحت بی جان حال مرا به هم می زند .[/b]

[.M!!NoO.]

با گریه آبش دادم

[b]نیامدنت بوی نرگس می دهد [/b]
[b]و باغچه ای که با گریه آبش می دادم ،[/b]
[b]حالا عطر پاییز به خود گرفته است . [/b]
[b]از دیوارهای دلم بوی خون بیرون می زند .[/b]
[b]بی تابم ![/b]

[.M!!NoO.]

هیچ
مگر از زندگی چه می خواست
جز شانه مردی برای تحمل اشکهایش ؟
همه آسوده بخوابند ؛
او از جاده های نامهربان گذشت
و هیچ مردی ندانست
از گریه تا گناه چقدر فاصله ست !

[.M!!NoO.]

انتظار
صندلی در جاده منتظر است .آفتاب می آید و می رود .
باران می آید و می رود .
برف می آید و می رود .
اما تو نه از جاده می آیی ، نه از قلب من می روی !!!

[.M!!NoO.]

[b]تراشِ دستهایت

وامدار زیبایی ست

و انگشتانت شرابِ نور را هم می زنند

با موسیقی نگاه

و آوازِ احساس

تا خمخانه آسمان رنگِ سرخ گیرد

دست های تو در گردن ِ شعر می پیچد.[/b]

[.M!!NoO.]

وقتی دیدمت
دوباره به دنیا آمدم
وقتی بوییدمت
پر از شکوفه شدم
وقتی شناختمت
مرگ آخرین چیزی بود
که از قلبم سر می رفت ...

[.M!!NoO.]

[b]باز عشق،
باز پنجره،
باز انتظار...
یاسها را برای تو می چینم.
روی شعری که برای تو گفته ام.
شعر بوی یاس می گیرد،
اما که ببوید؟
که بخواند؟[/b]

[.M!!NoO.]

يک اشاره راه

تا نگاه
يک اشاره راه بودو من در آستانه شکستم
درها که بسته شد
چهار انگشتم در جيغ لولا ها گم شد
حالا
فلم سياه درد را مي چرخانم
دفتر را به عمق خاطره مي کاوم
تا گوري براي نگاهت بگشايم

[.M!!NoO.]

از سوي پنجره

آن گاه که از سوي پنجره مي آمدي
پرواز پرنده از مشرق پرده پيدا بود؟
چراغ سپيده در چارچوب روشن بود ؟
صورت برگ بر شيشه مي ساييد
و سايه ي گام هاي عابر
بر شنزار جاده چسبيده بود ؟
از سوي پنجره مي آمدي

[.M!!NoO.]

خوشا به حال آن انار
که عطسه مي کند
بر اين درخت خشک
و خنده مي زند
به باغبان نور
خوشا به حال او
که از فراز سايه ها
سرخ مي شود به روي باغ
تو نيستي انار خنده زن
که عطسه هاي تو
حساب دارد و کتاب