دفتر اشعار | پونه ندایی

[.M!!NoO.]

ريسمان

سايه هاي واژگون قوم هايت
بر سينه ي دريچه مي لغزد
و درد که شباهنگام
در فلبم پيچيده بود
ريسماني مي شود تا با آن
خود را از چشمانت بياويزم

[.M!!NoO.]

باغ بي احساس

هر قدر به پنجره نگاه مي کنم
طرح درخت کمرنگ مي شود
و طرح بازوان گشوده اش
و طرح گلهاي گنجشک بر شانه ا ش
همه در غروب نگاهم رنگ مي بازد
و خطوط چشمانم اگر بماند
يادبود جستجوي چراغ است
به درگاه باغ بي احساس

[.M!!NoO.]

گلهاي آبي

بازهم از آستانه گذشتي
و نگاهم به تعداد قدم هايت تکرار شد
وقتي به چشمانم بازگشتم
گوچه دراز شده بود
و من بر درگاه چسبيده بودم
گلهاي آبي
از چادرم پرواز کرده بودند

[.M!!NoO.]

باور زندگي

گل مي کاري
آب توي حلقش مي ريزي
آفتاب بر صورتش مي پاشي
انگشتانت را در طرح نوازش ي دورش مي پيچي
و با صدايت
پرندگان آواز را بر پيشاني اش پرواز مي دهي
قلب گل از باور زندگي رنگ مي گيرد
گلدان را توي ايوان مي گذاري
و باد
رنگ گل را مي برد

[.M!!NoO.]

آه

روزهايي که خنجر ريز رفت
از غلاف تهي چه مي توان کشيد
جز آه خفيفي نيم سوز
که در پشت لب هاي بسته فرو بنشيند

[.M!!NoO.]

نگاه شيشه اي ات
از ديوارهاي دلم مي گذرد
فرو مي ريزم
از خوشه هاي شراب ساز

[.M!!NoO.]

نشانه

از تمام کوچه هاي شب که بگذري
يک ستاره نيست
تا خيال کني
در آسمان
نشانه اي از آن توست

[.M!!NoO.]

اشاره هاي باران

پاييز
چشم تو را
مثل برگ آورد
روي دست هايم انداخت
و من با اشاره هاي باران رفتم
تا انگشتانم را زير برگ ها پنهان کنم

[.M!!NoO.]

عطر رويا

خسته ام
از جستجوي پنجره
از تاريکي چشمان اين همه مردم
که نور و دريچه را گم کرده اند
خسته ام
به خدا
عطر رويا از تن آدمي نمي رود
ولي کو
دماغ تماشاي آسمان

[.M!!NoO.]

مفهوم پرده

می روی
پنجره را می بندم
پرده را تا انتهای دید می کشم
پس از تو
چشم انداز
مفهوم پرده می دهد
و دریچه
لبخند زندانی