دفتر اشعار | پونه ندایی

[.M!!NoO.]

شمع مرده

پشت اين نقاب خنده ، ديگري ست
شمع مرده اي
که گل نکرده آتش سرش
پشت اين نقاب شاد
مطيع دربند
دو چشم سرد خفته است
که از دريچه ها
تو را صدا نمي کند
پشت اين نقاب صورتي
آدمي مرده است
و هيچ کس نديده است
يا شکسته است
و راه گوش ها بسته بوده است

[.M!!NoO.]

مي خواهم بنويسم

سر به شيشه مي چسبانم
دفتر دور
قلم زير ميز
دستهايم آويزان
مي خواهم بنويسم
فقط همين

[.M!!NoO.]

چهار گمنام

آن ها چهار نفر بودند
چهار بدن
چهار لباس سربازي
چهار چفيه
چهار پلاک فلزي
چهار قلب
چهار جا
حالا بازگشته اند
بي بدن
بي لباس
بي چفيه
بي پلاک
بي قلب
بي جان
با تکه اي استخوان
چه قدر واژه ها بي رحمند
چه قدر قلم ها کوتاهند
شما بگوييد
اين شعر را چگونه مي توان تمام کرد ؟

[.M!!NoO.]

آگهي

بدين وسيله به آگاهي مي رسانم
مرجان گم شده است
او چهره اي دارد به کشيدگي اندوه
و شم هايي به رنگ باران
پيراهنش از جنس درياست
و بلندايش به استقامت روزهاي تابستان مي رسد
از يابنده درخواست مي کنم
او را به شعرهاي من بياورد
اگر نيامد
به او بگويد
تابلو را تمام کند
چهره ي مرا هنوز نقاشي نکرده

[.M!!NoO.]

امکان

او عظمت انسان را
خم کرد
در جوي
و انگشتانش را ميان زباله ها فروبرد
تا امکان زندگي بيابد
اما سرعت ماشين از حواس او بيشتر بود
امکان مرگ از امکان زندگي بيشتر است

[.M!!NoO.]

اين درخت

اردي بهشت رفت
توت ها به زمين ريخت
اما درخت اين دفترچه
هنوز شکوفه نکرده است
چه قدر منتظر باشم
تا واژه ها
خود به سراغ شاخه ها بيايند ؟

[.M!!NoO.]

پنهاني

ديشب پنجره را بستم
دفتر را باز کردم
قلم روي سينه اش گذاشتم
خيالم را از دودکش خانه
پنهاني فرستادم
به آسمان پولک و نقره
تا شعري برايم بياورد

[.M!!NoO.]

...

مي خواهم بنويسم
تنها به اندازه ي سطري
که از نگاه تو آغاز مي شود
و تا زمين تمام

[.M!!NoO.]

باز عشق،


باز پنجره،


باز انتظار...


یاسها را برای تو می چینم.


روی شعری که برای تو گفته ام.


شعر بوی یاس می گیرد،


اما که ببوید؟


که بخواند؟


(پونه ندایی)

[.M!!NoO.]

دوستت دارم راجور دیگری بنویس .

این صراحت بی جان حال مرا به هم می زند .

(پونه ندایی)