دفتر شعری برای حسین پناهی

[.M!!NoO.]

دم به کله می کوبد
و شقیقه اش دو شقه می شود
بی آنکه بداند
حلقه آتش را خواب دیده است
عقرب عاشق !

[.M!!NoO.]

هیچ چیز این جهان بیکران را
جدی نگرفتم
حتی عشق را ...

[.M!!NoO.]

های

های...

تو کجایی نازی ، عشق بی عاشق من

[.M!!NoO.]

همه چی از یاد آدم میره ،

مگه یادش که همیشه یادشه

[.M!!NoO.]

بودن
چشم با ز کنیم ،
در ابتدا و انتهای هر چه تاکنون دیده ایم ،
چیزی را خواهیم دید
که آن را هرگز ندیده ایم !

گوش کنیم ،
میان صدا ها ،
صداهایی را خواهیم شنید
که آن را هرگز نشنیده ایم !

بچشیم ،
میان طعم ها ،
مطمئنا طعمی نو را
در دهانمان حس خواهیم کرد !
لمس کنیم ،
قطعا دست روحمان ،
بر سٶال یا جوابی ناشناخته خواهد لغزید !

بو کینم ،
مطمئنا عطری نو را
استشمام خواهیم کرد !

برویم ،
مطمئنا به راه هایی نو
خواهیم رسید !

نترسیم ،
نترسیدن ما را به حسی خواهد رساند ،
که با همه وجودمان
نامحسوس است !
حسی برتر از زندگی ،
برتر از مرگ
ورای قیل ها و قال ها وتلاش ها !
ورای سکوت و ترس و اضطراب !

برگردیم ،
مطمئن در آنچه دیدیم و شنیدیم و بوییدیم و خوردیم و لمس کردیم...
و در آنچه که احساساتمان بود !
زندگیمان لم تغیرمان بود !
چیزی تازه تر خواهیم یافت !
چیزی تازه تر از فردا !
از کدام زاویه
سفال کهنه ی گران قدر
لبه های خود را
طلایی درخشش این همه نور کده است ؟
از کدام خورشید ؟

[.M!!NoO.]

ابله


سنگ اندیشه به افلاک مزن ! دیوانه !
چون که تو انسانی و از تیره سر طاسانی !
زهره گوید که شعور همه آفاقی تو!
مور داند که تو بر حافظه اش حیرانی !
در ره عشق دهی هم سر و هم سامان را،
چون به معشوقه رسی بی سر و بی سامانی !
راز در دیده نهان داری و باز از پی راز،
کشتی دیده به توفان و خطر میرانی !
مست از هندسه ی روشن خویشی ! مستی !
پشت در آینه در آینه سرگردانی !
بس کن ! ای دل ! که در این بزم خرابات شعور،
هر کس از شعر تو دارد به بغل دیوانی !
لب به اسرار فرو بند و میندیش به راز!
ورنه از قافله ی مور و ملخ درمانی !(پناهی)

[.M!!NoO.]

زیباترین شعر دنیا


آب آب

بابا آب

بابا آب

آ ا

[.M!!NoO.]

نگاه ها


چشم ها،
چشم ها...
تاکنون چنین بوده است و
هرگز برملا نکرده ام!
با هر نگاهی،
ذهن و دلم
به ارتعاش اضطرابی نه چندان موهوم،
به نوسان می افتد!
چنین پیداست که باید پاسخ گوی همه ی نگاه ها باشم!
همه حرف ها و
سکوت ها ی دهشتناک!
چنین می اندیشم در تاریک روشن اتاق
و به سمت آینه
به نرمی سرک می کشم!

[.M!!NoO.]

بر می گردم
با چشمانم
که تنها یادگار کودکی منند
ایا مادرم مرا باز خواهد شناخت .....؟؟؟

[.M!!NoO.]

سپهر را من نیلگون شناختم.
چرا که همرنگ هوس های نامحدود من بود.

خدا کران بیکران شکوه پرستش من بود،

و شیطان، اسطوره تنهایی اندیشه های هولناک من.

اولین دستی که خوشه این انگور را چید دست من بود.
کفش ابتکار پرسه های من بود
و چتر ابداع بی سامانیهایم…

هندسه شطرنج سکوت من بود
و رنگ تعبیر دلتنگیهایم

من اولین کسی هستم که
در دایره صدای پرنده
بر سرگردانی خود خندیده است

هر چرخی که میبینید بر محور شراره شور عشق من میچرخد

آه را من به دریا آموختم