دفتر شعر | نگار الهی

[.RaHa.]

خشت خشت دلم می لرزد
وقتی
به دیوار ِ دیگری تکیه می کنی

[.RaHa.]

روی هر دیوار قابی ست
و توی هر قاب، صــورتی
خانه پر شده از رنگ ها
سبز - آبی - سیاه
آدم ها
سرخ - سفید - سیاه
و سیاه
همیشه پای ثابت همه چیز است

پای ثابت سیـ ـگار و هود سوخته
پای ثابت بی خوابی و قرص های ِ تاریخ گذشته
پای ثابت میزی که سال هاست
لق می زند پایه اش ...

گریه می کنم!
و گریه
لاک پشتی ست که خانه اش را آب برده
گریه می کنم
و این
تنها راه شاعرانه است وقتی
دستم به هیچ واژه ای بند نیست

روی هر دیوار زخمی ست
و روی هر زخم لکه ای
و سرخ
همیشه پای ثابت تنهایی هاست !

[.RaHa.]

طبیعی است !
بوسه هایم خوابت نمی کند.
مردان ِ زیادی می شناسم که شب ها
پیش از آمدن به خانه
لب هایــِشان را مثل حواســـشان
روی تخت دیگری جا گذاشته اند .

[.RaHa.]

گهواره اش را تکان می دهد زمین
و جای آوار
بهار می ریزد

[.RaHa.]

چشم هایت را که میبندی
جهانم
رودخانه ی غمگینی ست
که به هیچ دریایی نمی رسد

[.RaHa.]

برای لب هایی که نمیبوسند
چشم هایی که نمی بینند
دست هایی که بی حسند
و قلبی که نمی تپد
برای منی که این روزها در من است
ای عشق
دیواری کوتاه تر از تو سراغ ندارم.

[.RaHa.]

از یاد برده است
قلبم
شهامت از یاد بردنت را
اگرچه چشم هام دیدنت
گوشم شنیدنت
لب هام بوسیدنت را فراموش کرده اند
و هر صبح طوفان خشمگینی
سینه به سینه ی تنهایی ام می ساید
کلاغی که خیال می کردم به خانه رسیده
روی سیم ِ لخت سیاه می پوشد
و پاییز ِ کوچه عزادار می شود ..

نشانه های خوبی نیست
اما
قلبم
شهامت از یاد بردنت را
سال هاست
از یاد برده است .

[.RaHa.]

باید کسی بیاید
درها را پشت سرش را ببندد
و بماند ...
کسی که در تمام بهارهای گل نکرده
تا زمستان های نباریده
سهم پنجره ام باشد .
کسی با بوسه های همیشگی
نوازش های حقیقی
و آن قــــــــــدر دوستم داشته باشد
که در آغوشش حل شوم
تمام شوم
و نبینم
روزهای آینده را
که قرار است
بی او سر شود .

[.RaHa.]

دلـــت کــه گـــیر باشـــد
هـــــر روز
دلـگـــیری!

[.RaHa.]

آستین بالا بزن باران!
بـــُغـض هـایـــــــم
اشـــک کـم آورده انــــد ...