دفتر شعر | نگار الهی

[.RaHa.]

بعد از تو
هیچ دلی
دلم را نمی لرزانَد
دلت قرص..

[.RaHa.]

آفتاب گردانی در من
قصد خودکشی دارد
زودتر بتاب

[.RaHa.]

مگر قرار نبود
آدم به آدم برسد
کوه به کوه
نه!
این جا
کوه ها در آغوش هم خوابیده اند
چرا به تو نمی رسم ؟

[.RaHa.]

ماهی ِ تُنگ
دریا را خواب می بیند
و من
تو را

[.RaHa.]

((برای سنگ ها))
یا آدم ها
فرقی نمی کند
تعادل شعر به هم می ریزد
وقتی در (( پاگرد ِ )) واژه قدم می زنی
آرام تر بانو
مگر نمی دانی؟
هر بار
قلم به دست می گیری
زمین لرزه ای به بزرگی هزار شعر ِ نگفته
جهان را می لرزاند؟a

[.RaHa.]

خمیازه های طولانی
تق و تقّ ِ کش و قوس استخوان ها
و باز ...
دردِ نامعلوم مفاصل
.
.
.

شعر
چشم سوّم من است
وقتی قلم
با سرانگشتانم عشق بازی می کند
درد می کشم
و زندگی را شعر می کنم . . . .

[.RaHa.]

عبور می کنیم
از هم
و عشق
بادبادکی است
که نخش را
بریده اند

[.RaHa.]

دلت
که گیر باشد
هر روز
دلگیری ...

[.RaHa.]

نیستی
گذشته ام درد می کند
حالم خوش نیست
و خاطراتِ مزمن ِ پی در پی
بی رحمانه
به سلاخی آینده نشسته اند
نیستی
و شعر
چاهیست
که نبودنت را در آن فریاد می کشم
و بادهای مخالف
دستانم را به تو نمی رسانند
مرد من
نیستی که ببینی
خداوند عشق
چه معصومانه بر دست های جدایی
تشییع می شود

[.RaHa.]

قبل ِ رفتن
مرا
به شلوغ ترین میدان ِ شهر ببر
و رها کن
می خواهم
در جمعیّتی که تو نیستی
گم شوم