ایران رمان

یادمه این آخرا چشمای تو تر میشد
غنچه های باغچه روز به روز کمتر میشد
شب به شب کارتو گریه بود و شب بیداری
من حس می کردم یه حرفی توی چشمات داری
من میدونم گلای باغچه امون چی میشد
میدونم چشمای تو قسمت کی میشد
گفتنش سخته ولی به من خیانت کردی
با گلای باغچه امون به دستاش عادت کردی
گلهای باغچه[ماهان بهرام خان]

میشه نگام کنی ،
راحت شه زندگیم ،
چشم بر ندار ازم ،
می پاشه زندگیم ،
هرکس بجز تورا ، انکار میکنم ،
من عاشقه توام ، اقرار میکنم .
بیاد تو هنوز ،
هم سخته خواب شب ، هم خنده های روز ،
از تو حواسمو ، هی پرت میکنم ،
با قلب بیکسم هی شرط میکنم .
برگشتنای دیر ، دلبستنای زود ،
باور نمیکنی ، دست خودم نبود!

تو اي ساغر هستي
به کامم ننشستي
نه دانم که چه بودي
نه دانم که چه هستي

در بزم من شکسته اي
در کام او نشسته اي
نوشي تو بر سنگين دلان
زهري به کام خستگان

مرد که گریه میکنه
کوه که قصه میخوره
یعنی هنوزم عاشقه
یعنی دلش خیلی پره
آدم که زخم غمو با نمک دوا نمیکنه
عشقشو توی خلوتش شما صدا نمیکنه

ضیافت های عاشق را خوشا بخشش،خوشا ایثار
خوشا پیدا شدن در عشق،برایِ گُم شدن در یار...

چه دریایی میان ماست خوشا دیدار ما در خواب
چه امیدی به این ساحل؟خوشا فریاد زیر آب

وقتی که برگی رو زمین میفته
حس می کنم گریه بی صداشو
حس می کنم چی می گذره تو قلبش
وقتی می بینه مرگ لحظه هاشو
آخه منم یه برگ خشک و زردم
که بی صدا یه عمره گریه کردم
آخه منم یه برگ خشک و زردم
که بی صدا یه عمره گریه کردم
وقتی با چشمام می بینم که یک برگ
سیلی بیجا می خوره از تگرگ
پا میذاره خزون به باغ دلم
باز کلاغا سر میدن آواز مرگ
یخ می زنه تو سینه قلب خونم
آخه من از تبار این خزونم

نذار ای مرد قایقران تو این
دریای ِ نا آرام بمیرم من
دلم در سینه می لرزه
و می دونی تو این بندر اسیرم من
پناهم ده... که بال و پر بگیرم من
نجاتم ده... که از تنهای سیرم من