ایران رمان

این روزگار بد کرده با قلبم، کم بوده از این زندگی سهمم
دلیل می بافم برای عــــشق، برای چیزی که نمی فهمم
از آدمای شهر بیزارم ، چون با یکی شون خاطره دارم
به من نگو با عشق بی رحمی
من زخم دارم ، تو نمی فهمی

غصه نخور دل ساده ی من
نمیزارم دیگه بازیچه بشی
تو ی که همیشه با دلمی
تنهاش گذاشتی به قیمت چی
می دونی نمی شه از تو گذشت
تو لحظه لحظه ی بی کسی یام
جز تو کی پناه قلب منه
تنهام نزار با دلواپسی هام

دوریت این خونه رو ویرونه تر کرد
تنهام نزار من و
دیونه بر گرد
چطوری دلت میاد یادم نباشی
بی من کی قدر تو می دونه
برگرد

سراغی از ما نگیری نپرسی که چه حالیم
عیبی نداره میدونم باعث این جدایی ام

رفتم شاید که رفتنم فکرتو کمتر بکنه
نبودنم کنار تو حالتو بهتر بکنه

لج کردم با خودم آخه حست به من عالی نبود
احساس من فرق داشت با تو دوست داشتن خالی نبود

متنفرم از ته دل من از اول مهر

هر بار قهر میکردی میدونستم فرداش برمیگردی





تو نباشی دوستات هستن پس ..........................