دفتر اشعار سید مهدی موسوی

[.M!!NoO.]

دارد صدایت می زنم... بشنو صدایم را!

بیرون بکش از زندگی و مرگ! پایم را

داری کنار شوهرت از بغض می میری

شب ها که از درد تو می گیرم کجایم را

هر بوسه ات یک قسمت از کابوس هایم شد

از ابتدا معلوم بودم انتهایم را

در هر خیابان گریه کردم، گریه من را کرد!

شاید ببیند شوهر تو اشک هایم را

هیچم! ولی دارم عزیزم «هیچ» را از تو

مستیم از نوشابه ی مشکی ست یا از تو؟!

دارم تلو... دارم تلو... از «نیستی» مستم

حالا «دکارت» مسخره ثابت کند «هستم»!

«بودم!» بله! مثل جهانی از تصوّرها

«بودم!» بله! در رختخوابت، توی خرخر ها

«بودم» شبیه رفتنت هر صبح از پیشم

«بودم» شبیه مشت کوبیدن به آجرها

حالا منم! که پاک کرده ردّ پایم را

می کوبم از شب ها به تو سردردهایم را

با تخت صحبت می کنم از فرط تنهایی

«هستم!» ولی در یاد تو وقت خودارض-ایی

«بودم!» کنار شوهری که عاشق ِ زن بود

خاموش کردم برق را... تکلیف، روشن بود

خاموش ماندم از فشار بوسه بر لب هام

از چشم های بچّه ات! که بچّه ی من بود!!

خاموش ماندم مثل یک محکوم به اعدام

خاموش/ ماندی توی گریه... وقت رفتن بود...

روشن شدم مثل چراغی آن ور ِ دیوار

سیـ ـگار با سیـ ـگار با سیـ ـگار با سیـ ـگار

می ریخت اشک و ریملت بر سینه ی لخ-تم

با دست لرزانت برایش شام می پختم

روحت دو قسمت شد... میان ما ترک خوردی

خوردی به لب هایم... مرا نان و نمک خوردی

بوسیدمت، بوسیدمت، بوسیدمت از دور

هر شب کتک خوردی، کتک خوردی، کتک خوردی

راه فراری نیست از این خواب پیچاپیچ

از هیچ در رفتم برای گم شدن در هیچ!

بالا بیاور آسمان را از خدا، از من

مستیت از نوشابه ی مشکی ست یا از من؟!

دست مرا از دورهای دووور می گیری

داری تلو... داری تلو... از درد می میری

خاموش گریه می کنی بر سینه ی دیوار

با بغض روشن می کنی سیـ ـگار با سیـ ـگار

باید بخوابی توی آغوشی که مجبوری

داری تنت را داخل حمّام می شوری!

با گریه، با خون، با صدای شوهرت در تخت

کز می کند کنج خودش این سایه ی بدبخت

«من» باختم... اما کسی جز «ما» نخواهد برد

بوی مرا این آب و صابون ها نخواهد برد

جای مرا خالی بکن وقت ِ هماغوشی

از بچّه ای که سقط کردی در فراموشی

از شوهرت از هر نفس از سردی لب هات

جای مرا خالی بکن در گوشه ی شب هات

بیدار شو از خرخر ش در اوج تنهایی

و گریه کن با یاد من وقت خودارض-ایی

حس کن مرا که دست برده داخل گیست

حس کن مرا بر لکه های بالش خیست

حس کن مرا در «دوستت دارم» در ِ گوشت

حس کن مرا در شیطنت هایم در آغوشت!

حس کن مرا در آخرین سطر از تشنج هام

حس کن مرا... حس کن مرا... که مثل تو تنهام!

حس کن مرا و ذوب شو در داغی دستم

بگذار تا دنیا بداند «هستی» و «هستم»

[.M!!NoO.]

ناگهان زنگ می زند تلفن، ناگهان وقت رفتنت باشد...

مرد هم گریه می کند وقتی سر ِ من روی دامنت باشد

بکشی دست روی تنهاییش، بکشد دست از تو و دنیات

واقعا عاشق خودش باشی، واقعا عاشق تنت باشد

روبرویت گلوله و باتوم، پشت سر خنجر رفیقانت

توی دنیای دوست داشتنی!! بهترین دوست، دشمنت باشد

دل به آبی آسمان بدهی، به همه عشق را نشان بدهی

بعد، در راه دوست جان بدهی... دوستت عاشق زنت باشد!

چمدانی نشسته بر دوشت، زخم هایی به قلب مغلوبت

پرتگاهی به نام آزادی مقصد ِ راه آهنت باشد

عشق، مکثی ست قبل بیداری... انتخابی میان جبر و جبر

جام سم توی دست لرزانت، تیغ هم روی گردن ت باشد

خسته از «انقلاب» و «آزادی»، فندکی درمیاوری... شاید

هجده «تیر» بی سرانجامی، توی سیـ ـگار «بهمنت» باشد

[.M!!NoO.]

کنار پنجره یک مرد داشت جان می داد

غرور، قدرت خود را به من نشان می داد

کسوف بود؟ نه! خورشید دلگرفته ظهر

پیام تسلیتش را به آسمان می داد

دلم برای خودم لااقل کمی می سوخت

اگر که پوچی دنیایتان امان می داد

زمان همیشه مرا زیرخویش له می کرد

همیشه فرصت من را به دیگران می داد

پسر گرفت سر تیغ را، رگش را زد

پدر به کودک قصهّ هنوز نان می داد

و بعد زلزله شد، چشم را که وا کردم

میان خواب کسی هی مرا تکان می داد!!

[.M!!NoO.]

زیبایی تو را به تماشا نشسته است
امشب که رو به روی تو دریا نشسته است

با شور زائرانه ی خود دست می کشد
بر جای پای تو که به شن ها نشسته است ...

در جزر و مدِّ جاذبه ی ماه روی تو
نه دست پس کشیده، نه از پا نشسته است

آن قدر خوانده که در شهر زیر آب
نام تو بر زبان پری ها نشسته است ...

[.M!!NoO.]

درخت تکیه به او داد و خستگی در کرد
و قمقمه به لبِ او رسید و لب تر کرد

هوای تیره ی این دشت را به سینه کشید
نسیم بازدمش دشت را معطر کرد ...

شما که شعر مرا خوانده اید می گویید
چگونه این همه را می شود که باور کرد ؟

[.M!!NoO.]

فرقی نمی کند تو که باشی کدام متن

آقای موسوی و حسن ، میم و آمنه

مهری ، نسیم و احمد و هر اسم دیگری

که گم شدست مثل خودت توی آینه

فرقی نمی کند تو که باشی کجای شعر

فرقی نمی کند چه کسی از چه خسته است

فرقی نمی کند به کجا می روی ، چطور!

اینجا مسیر دایره ای شکل و بسته است

فرقی نمی کند که چرا زندگی کنی

یا که کجای متن به بن بست خورده ای

سیـ ـگار ، فلسفه ، عرق و گریه و کتاب...

فرقی نمی کند!... تو به هر حال مرده ای

انسان محو! معنی در متن گم شده!

گرچه جهان کلام به آخر رسیده ای ست

دلتنگی ات بزرگتر از گریه کردنت

تنهایی ات بلندتر از هر قصیده ای ست...

فرقی نمی کند تو که باشی کدام متن

آقای موسوی و حسن ، میم و آمنه

مهری ، نسیم و احمد و هر اسم دیگری

که گم شدست مثل خودت توی آینه

فرقی نمی کند تو که باشی کجای شعر

فرقی نمی کند چه کسی از چه خسته است

فرقی نمی کند به کجا می روی ، چطور!

اینجا مسیر دایره ای شکل و بسته است

فرقی نمی کند که چرا زندگی کنی

یا که کجای متن به بن بست خورده ای

سیـ ـگار ، فلسفه ، عرق و گریه و کتاب...

فرقی نمی کند!... تو به هر حال مرده ای

انسان محو! معنی در متن گم شده!

گرچه جهان کلام به آخر رسیده ای ست

دلتنگی ات بزرگتر از گریه کردنت

تنهایی ات بلندتر از هر قصیده ای ست...

[.M!!NoO.]

یک لوله ی سیاه به دنبال وا شدن

یک دست واضحا متعلق به «مش حسن»!!

آچار پیر چرخ زنان زوزه می کشد

مثل سگی جدا شده از چار توله اش

آنجا حسن نشسته و یک چارسوی خنگ

آنجا حسن نشسته فقط فکر لوله اش!

سیـ ـگار می کشد ، به خودش فحش می دهد

پیچی درون زندگی او شکسته است

که وا نمی شود که به خود گیر می کند

که خسته است مثل خود مرگ خسته است

[.M!!NoO.]

گرفته است دلت یا گرفته است دلم ؟!

چقدر تلخ شده روزهای ما عسلم !

دو بار گریه شدم تا یخ تو باز شود

به مبل چسبیدم تا نگیرمت بغلم !!

مچاله می شدی و ابرهات باران داشت

شروع می شدی و شعر، حسّ پایان داشت

که زل زدم به دو تا چشم زل زده به زمین

که دست هات شدیدا عذاب وجدان داشت !

که زل زدی به فروپاشی شبی سنگی

به بوسه ای وسط شام ! بی هماهنگی !!

که دست هات بگوید: عزیز! می ترسم!

که چشم هات بگوید چقدر دلتنگی

صدای خنده ی ما در صدای تلویزیون

صدای داد کشیدن به راه های جنون

یکی شدن وسط تخت نیمه کاره ی من

صدای جاری خون در صدای جاری خون

صدای خنده ی ما توی آشپزخانه

صدای بیداری در دو دست بیگانه

صدای رقص یدن با ترانه ای غمگین

صدای دیوانه روی تخت دیوانه

صدای خنده ی ما در اتاق بچّه که نیست

که عاشق چه کسی بوده است و عاشق کیست !

که بعد فکر کنم: از ادامه می ترسم

که بعد گریه کنی: روی حرف هات بایست !

صدای خنده ی ما در بخار در حمّام

صدای جای دو تا خودکشی نافرجام

نوشتن ِ شعری بر خطوط لغزنده

نوشتن ِ شعری توی سکس نیمه تمام

صدای خنده ی ما موقع ِ بداخلاقی

که داغ کرده ای و مثل بوسه ات داغی

که مست می شوی از الکل 90 درجه

که مست می شود از چشم های تو ساقی!

صدای خنده ی ما روی پشت بام بلند

ستاره ها که قرار است عاشقت بشوند

نگاه کردن ِ دنیای بد از آن بالا

که هیچ چیز مهم نیست عشق من! که بخند...

صدای خنده ی ما در دل خیابان ها

صدای خنده ی ما روی اخم انسان ها

دو بستنی یخی که یواشکی بخوریم !

خرید چایی و میوه برای مهمان ها

صدای آرامش بعد روزها سختی

صدای عکس حجازی، مهندس و تختی !

صدای خواندن قرآن و شمس و نیچه و یونگ !!

صدای خنده ی ما در میان خوشبختی

صدای خنده که در اوج دردها داریم

صدای گریه که عمری ست بی صدا داریم

صدای خانه ی سبزی ته ِ ته ِ دنیا

صدای رؤیایی واقعی که ما داریم

صدای گریه ی دشمن از اینهمه خنده

صدای خنده ی ما مثل مرغ پرکنده !

صدای خنده ی پنهان شده در آغوشت

صدای خنده ی بی دغدغه در آینده...

[.M!!NoO.]

مثل یک بچّه گربه ی تنها

سر خود را به پات مالاندم

مثل ترس ِ پرنده ای رفتی

بر سر حرف های خود ماندم

پشت فرمان ِ دوستت دارم

سمت یک پرتگاه می راندم

چشم تو بر لباس های عروس

من برای تو شعر می خواندم!!


عشق/ «بازی» نبود در چشمم

من خودم باختم! نمی بردی!!

عقل آمد دوباره «حکم» کند

«دل» به این هیچ چیز نسپردی

من برایت عزیز! می مردم

تو برایم عزیز! می مردی؟!

با کسی که نبودم و بودی

توی یک پارک موز می خوردی

[.M!!NoO.]

آخرین چیزی که گفت
آخرین چیز نبود
کتابی بود که با هم نخوانده بودیم
فیلمی بود که با هم ندیده بودیم
بوسه ای بود
که در کوچه ای بن بست جا مانده بود
آخرین چیزی که گفت
خداحافظ نبود
آروغی بود که با هم به آن خندیدیم
گوزی بود که به توالت احتیاج نداشت
سکس که ای بود
که از ترس رفتنت ناگهان تمام شد
آخرین چیزی که گفت
دوستت دارم نبود
فانتزی جنسی مشترکی بود در الکل
تجربه ای خیس بود در اینترنت
صدای ناله ای بود
که گربه ها و همسایه ها را بیدار می کرد
آخرین چیزی که گفت
آخرین چیزی بود
که برای گفتن وجود داشت
بعد نشستیم و با صدای گیتار
بچه هایمان را سر بریدیم
و پلیس ها را
آتش زدیم...