دفتر اشعار عباس معروفی

[~ MoOn ~]

خیلی چیزها بلدم
عشق من!
حالا دیگر
فقط میخواهم
تو را یاد بگیرم
نقطه به نقطه ..

[~ MoOn ~]

آن همه دشت بی انتها
آن همه تپه سبز
آن همه چشم خیس
آن همه گل سرخ و سپید و بنفش
همه در خواب من بودند
تا بفهمند نگاه من شیداتر است
یا صدای تو عاشق تر ..
و زمین در چرخش خود مکثی کرد
تا مزه مزه کردن این لحظه
لَختی به طول انجامد
و دل من آرام گیرد ..

آن همه دشت بی انتها
آن همه تپه سبز
آن همه چشم خیس
آن همه گل سرخ و سپید و بنفش
سرد و زیبا
آنجا مبهوت باد
همه در خواب من بودند ..

[~ MoOn ~]

تنهاتر از خدا
شهرزاد قصه های خویشم
فرهاد فلک شده
تیشه به کوه زندگی ام می زنم
تمام عمر
در انتظار یک بوسه
از تو
نوشته ام ..

بانوی زیبای من !
تمام عمر تراش می زنم خودم را
و در سرم صدای توست
صدای تیشه نیست
صدای کفش های توست
وهم و اندیشه نیست
صدای پای توست ..

بعد
به دنیای خواب می روم
تا به خواب شیرین
ببینمت ..

[~ MoOn ~]

تا به حال کسی را
به اندازه ای دوست داشته ای
که نخواهی خوابش را بیاشوبی
با صدای نفس ..

تو که دست هات
توفان را مهار مي کند
چرا دلم
بي قرارتر مي شود هر دم ؟

تو که نگاهت
به امواج سهمناک دهنه مي زند
چرا تشنه تر مي شوم هر روز ؟
چرا مي روي
که در تاريکي خانه گم شوم ؟

بانوي پاييزان
اگر هرشب
موهات را نفس نمي کشيدم
که نمي فهميدم
خدا عاشق نگاه مست توست
ديدي با من چه کردی ؟
ديدي سرنوشتم عوض شد ؟
حالا بيا سرنوشت تو را هم
عوض کنم ..

[~ MoOn ~]

از دلتنگیت کجا فرار کنم ؟
معمار هیجان
کجا بروم که صدای آمدنت را بشنوم ؟
کجا بایستم که راه رفتنت را ببینم ؟
کجا بخوابم که صدای نفسهات بیاید ؟
کجا بچرخم که در آغوش تو پیدا شوم ؟
کجا چشم باز کنم که در منظرم قاب شوی ؟
کجایی ؟
کجایی که هیچ چیزی قشنگتر از تماشای تو نیست ؟
کجا بمیرم
که با بوسه های تو چشم باز کنم ؟
کجایی ؟؟

[~ MoOn ~]

تو میدانی بهانه چیست ؟؟
بهانه همان است که شب ها،
خواب از چشم خیس من می دزدد ..

بهانه همان است که روزها میان انبوهی از آدم ها،
چشمانم را پی تو می گرداند.

بهانه همان صبریست که به لبانم سکوت می دهد
تا گلایه ای نکنم از نبودنت...

[~ MoOn ~]

من اگر میدانستم
دنیا اینقدر شلوغ است
نمی آمدم
آرامش قشنگم !
صبر می کردم بعدها ...

آخر اینهمه راه آمدم
دلم می خواست
تنها تو را ببینم
دلم می خواست
تو را تنها ببینم ...

[~ MoOn ~]

به شوق دیدنت
پرتقال می خورم
که عطر نارنج هات
از چشم هام نپرد
می دانی ؟
از وقتی آمده ای
پاییزها بهار می شود ...

[مسافر زندگی]

میدانی؟

میدانی از وقتی دلبسته ات شده ام

همه جا

بوی پرتقال و بهشت میدهد؟


هرچه میکنم

چهار خط برای تو بنویسم

میبینم واژه ها

خاک بر سر شده اند


هرچه میکنم

چهار قدم بيايم

تا به دستهات برسم

زانوهام می خمد


نه اینکه فکر کنی خسته ام

نه اینکه تاب راه رفتن نداشته باشم

نه ...

تا آخرش همین است

نگاهت

به لرزهام میاندازد .

چقد ساده و شیرین گفتن

[~ MoOn ~]

به انگشت هات بگو
لبهای مرا ببوسند
به انگشت هات بگو
راه بیفتند روی صورتم
توی موهام
قدم زدن در این شب گرم
حالت را خوب می کند
گل من !
گاهی نفس عمیق بکش
و نگذار تنم از حسودی بمیرد ...