دفتر اشعار فرخ تمیمی

[.M!!NoO.]

زندگينامه:

فرخ تمیمی در 11 بهمن سال 1312 در نیشابور زاده شد. پدرش «میرزا محمد خان طالقانی» از مردم طالقان بود. فرخ در 2 سالگی پدر را از دست داد و زیر نظر مادرش بانو «نصرت السلطنه مقدم مراغه ای» در تهران بزرگ شد. او دوره های ابتدایی و متوسطه را در دبستان تمدن و دبیرستان دارالفنون گذراند. او به سال 1333 در نخستین دوره ی مهندسی دانشکده ی نفت پذیرفته شد اما چند ماه بعد به دلیل مشکلات مادی از ادامه تحصیل بازماند. سپس به خدمت سربازی رفت. دوره ی سربازی را در تهران ، گرگان و ترکمن صحرا سپری کرد و پس از آن به کار در زمینه ی حسابداری پرداخت. درس این رشته را هم در آغاز دهه ی 1340 در « موسسه ی عالی حسابداری » خواند. سال 1346 این دوره را به پایان بُرد. سپس به مدیریت حسابرسی و ریاست قسمت حسابداری کارخانجات و شرکتهای مختلفی رسید. تمیمی در سال 1345 ازدواج کرد. نام همسرش «زهرا منشور» است و حاصل این ازدواج یک پسر به نام فرهنگ می باشد. ذوق شعری او از دوران دبیرستان با شعرهای چهارپاره و گاه آزاد ، که اغلب درون مایه ای ملی داشت شناخته شد. فرخ تمیمی در 23 اسفندماه 1381 به دلیل ایست قلبی در تهران درگذشت و در قطعه ی هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

[.M!!NoO.]

• پیام رامین به ویس

شکفته باغ اناران به سایه روشن ِ صبح
لبت به بارش باران چه قطره ها که نمود
هوای ساحل ِ بحرین و عِقد ِ مروارید
نفس نفس ز ِ تَک باد فرز می بارید .

[.M!!NoO.]

• پاسخ ویس به رامین

کنون که راز کبودی ز پرده های غروب

گرفته تنگ ترم از پیامک شه گو

به تک سبز تو ، چونان عَشقّه می پیچم

که عطر باده ی نابیم در خیال سبو.

[.M!!NoO.]

• خروش فرهاد

گل سرخ اناران و حصار باد

لب خندان نگین رج رج مرجان

ندانم رشته ی یاقوت شد، یا اخگر سوزان

چه می گویند، شد خاکستری خاموش

●

ترا کی می توانم دید ؟

درخت سرکش اما گُر گرفت و بیستون در نور می افروخت

-«مرا هرگز نخواهی دید»

لبت سرخ و بر آن لبخنده ی فرهاد

شکسته فرق تو از تیشه ی بیداد .

[.M!!NoO.]

• هدیه

به سر انگشت تو می اندیشم ، وقتی
باغ ها را به تماشای شکوه آتش ، می خوانَد
و سرانگشت تو
ابهام اشارت را
می شکوفاند
آن دم که ، به سنگ
حشمت خواندن و گفتن می آموزد.

چشم من می شنود
غنچه هایی که بر این پرده ، شکوفایی را ، می خوانَد
می توانی تو و من می دانم
با سرانگشت ظریف
آنچه در من جاری است :
- خون آهنگین را -
بنوازی با عشق .

می توانی تو و من می دانم
می توانی که به من دوستی دستت را هدیه کنی.

[.M!!NoO.]

• از سرزمین اینه و سنگ

او ، هر چه بود با عطش خویش

گام مرا

تا انتهای خاطره ی سنگ :

- جمع بزرگ هسته و گردش -

می برد .

و در بُعد منظومه های ذهنم

با هسته ،

ذره ،

گردش ،

پیوند می خورد .

و من

تا خویش را در آینه ی سنگ

با فرصتی به پهنه ی یک فصل ، بنگرم

او :

- سیال آن عطش -

در زیر پوستم

مدّ مدید شد .

از ارتفاع شیری شبگیر

رفتم ، تا دره های شام

و درعبور ، زاویه ی باز روز و شب

پشت حصار هستی

خمیازه های ممتد خورشید را ،

اندازه می گرفت .

همواره گام من

با شیب تند شب ، زاویه ای قائم می سازد

و ذهن را ،

در جست و جوی هستی

تا انتهای خاطره ی سنگ ، می بَرَد .

تا مرگ

تا کمال رهایی

باید گذشت

از سرزمین آینه و سنگ .

[.M!!NoO.]

• سرزمین پاک

ای سرزمین پاک

با اولین شکوفه ی هر سال ،

در دشت چشم های تو ، بیدار می شود

باغ پر از شکوفه ی اندیشه های من .

در دشت چشم های تو - این دشت های سبز -

هر باغ شعر من

پیغام بخش جلوه ی روزان بهتریست .

هر غنچه ،

هر شکوفه ،

هر ساقه ی جوان ،

دنیای دیگریست .

ای سرزمین پاک

من با پرندگان خوش آوای باغ شعر

در دشت چشم های تو ، سرشار هستی ام .

من با امید روشن این باغ پر سرود

در خویش زنده ام .

دشت جوان چشم تو ، سبز و شکفته باد .

[.M!!NoO.]

• وسوسه

گویم ؛

او را به خود فشار م ، بی تاب .

گویم ؛

لب بر لبش گذارم ، پر شور .

ترسم ؛

از دست من ، چو دود گریزد .

ترسم ؛

دندان او ، چو برف شود آب .

[.M!!NoO.]

• دیدار

تو
از شکوه خیمه لیلا می آیی
تا در حریق واحه ی عاشق
گامی به درد بسپاری .
بر خارها رطوبت پای برهنه است
از برکه های بادیه پیغام می برد .

زنگ کدام قافله در بانگ پای توست
کاین بی شکیب
درد سیاه را
همچون حضور دوست
در استخوان خسته ی خود ، بار می دهد .

تکرار کن
تکرار کن مرا
تا شعر من رها شود از تنگنای نای .

آوای تو بشارت آزادیست .
و
لالایی بلند مژگانت
پلک مرا
تا بی گزند رخوت شبگیر می برد .

تا
فصل بزرگ دیدن و ماندن
از مشرق حضور تو برتابد
تکرار می کنم :
نام تو را .
تو
از شکوه خیمه لیلا می آیی.
بانوی من شکوه غریبت شکفته باد .

[.M!!NoO.]

• واژه برکت

تا بادها

با پرده های ساکن باد آس روستا

از آشتی سخن بسراید

دستان چوب پنبه ای من

در خواب های زرد گندمگون

نان :

- تکرار واژه ی برکت - را

از بر کرد .

و بر صف بلند منتظران

شادمانه خواند .