ایران رمان

احمد شاملو

سادگیم را... .
یکرنگیم را...
به پای حماقتم نگذار...
انتخاب کرده ام که ساده باشم و دیگران را دور نزنم...
وگرنه دروغ گفتن وبد بودن و آزار و فریب دیگران آسان ترین کار دنیاست...
بلد بودن نمیخواهد...
دوره دوره ى گرگهاست.....
مهربان که باشی. می پندارند دشمنی!
گرگ که باشی. خيالشان راحت
می شود از خودشانى!
ما تاوان "گرگ نبودنمان" را
می دهیم...

حــــتی زمانی که کنــارم نـــیستی
حــرف هایم در ســـینه ام نـــمی ماند
مــدام رو به آســمان می کنم و می گویم
" دوســتـت دارم "
مــدام قلبـــم از جــا کنــده می شود
در خــــودم می لرزم
به هـــر طــرف نــگاه می کنم
انـــگار هــمه چـــیز از تـو می گــوید
از کـــرشمه های بــی انتهـایت
از فــریبنــدگی شــیطنت های زنــانه ات
و مــن دسـت پاچه می شوم و
تا رســـیدنت
مــدام به آیــنه ســـرک می کشم تا
آداب نشــست و بــرخاست
مقابلــت را تــمـرین کنـم ..

@dokhtaraneha

اشتباه می گیری
من را با صندلی ، با در ، با دیوار
با عطر ملایم ِزنی که توی تاکسی کنارت می نشیند
و معلوم نیست تا کدام چهارراه
فقط زنی ست که کنارت نشسته!
حساب ِ تو از همه ی خیابان ها جداست
و از همه ی بیمارستان ها، اداره ها، بانک ها
حساب ِتو چیزی نیست
که در کرایه ی یک مسیر کوتاه ، جا شود
تو با همه ی عابران ِپیاده فرق می کنی
و با همه ی مردها
که سیـ ـگار می کشند و از راننده تشکر می کنند
این را
وقتی کنارت نشسته بودم و
برایم از عشق می گفتی، فهمیدم
اما تو نفهمیدی
هر زنی که روسری اش قرمز بود
من نیستم!

هی دور می شوی
پرهیز می کنی
کنار می کشی چرا؟
گاهی کمی آلودگی... بد نیست
گاهی کمی آلودگی از اندوه آدمی می کاهد
خیلی ها خیلی وقت است...
که رویاهای خود را در ایستگاهی دور جا گذاشته اند
به عمد آمده اند زندگی کنند
می گویند بی خیال هرچه که بود و بی خیال هرچه که هست.
تو هم مثل خیلی ها از اشتباه نترس
نزدیک تر بیا
اشتباه یکی از عالی ترین علائم اثبات آدمی ست.

سید علی صالحی

لبی گشود و شراب طهور جاری شد
سکوت کرد وغمی سوت و کور جاری شد
کسی که فلسفه هم عاشق تکلم اوست
کسی که در نَفسَش، نفخِ صور جاری شد!
مبارز است و معلم...مفسّر است و شهید...
مطهری که در او رود نور جاری شد
نه هرکه زنده فقط،در فراقِ او جان داد
که جان،دوباره از اهلِ قبور جاری شد!
و قطره قطره ی دریا و رودها خشکید
و اشک از دلِ سنگِ صبور جاری شد
چه سخت میشود از نو،میان ما برسد
کسی در آینه ی تو،میان ما برسد
کسی که پاره ای از جانِ آسمان باشد
چو رود،جاری و چون بحر،بی کران باشد
برای راهِ تو،پشت و پناه باید بود
قدم قدم قلمت را سپاه باید بود
هنوز هم کسی آیینه وار چون تو نزیست!
چقدر جای صدای بصیرتت خالیست!

عارفه دهقانی