ایران رمان

قشنگ بود...

نامه هایت در صندوق پستی من
کبوترانی خانگی اند
بی تاب خفتن در دست هایم!
یاس هایی سفیدند!
به خاطر سفیدی یاس ها از تو ممنونم!

می پرسی در غیابت چه کرده ام؟
غیبتت!؟
تو در من بودی!
با چمدانت در پیاده روهای ذهنم راه رفته‏یی!
ویزای تو پیش من است
بلیط سفرت!

ممنوع الخروجی
از مرزهای قلب من!
ممنوع الخروجی
از سرزمین احساسم!
...
نامه هایت کوهی از یاقوت است
در صندوق پستی من!
از بیروت پرسیده بودی!
میدان ها و قهوه خانه های بیروت،
بندرها و هتل ها و کشتی هایش
همه و همه در چشم های تو جا دارند!
چشم که ببندی
بیروت گم می شود.

"نزار قبانی"
(ترجمه: یغما گلرویی)

سراپا اگر زرد و پژمرده ايم ، ولي دل به پاييز نسپرده ايم



چو گلدان خالي لب پنجره 
    پر از خاطرات ترك خورده ايم
    اگر داغ دل بود ما ديده ايم
    اگر خون دل بود ما خورده ايم
    اگر دل دليل است ما آورده ايم
    اگر داغ شرط است ما برده ايم
    اگر دشنه ي دشمنان گردن يم
    اگرخنجر دوستان گرده ايم
    گواهي بخواهيد اينك گواه
    همين زخم هايي كه نشمرده ايم
    دلي سربلند و سري سر به زير
    از اين دست عمري به سر برده ايم 
    
    سراپا اگر زرد و پژمرده ايم 
    ولي دل به پاييز نسپرده ايم
    
    چو گلدان خالي لب پنجره 
    پر از خاطرات ترك خورده ايم
    اگر داغ دل بود ما ديده ايم
    اگر خون دل بود ما خورده ايم
    اگر دل دليل است ما آورده ايم
    اگر داغ شرط است ما برده ايم
    اگر دشنه ي دشمنان گردن يم
    اگرخنجر دوستان گرده ايم
    گواهي بخواهيد اينك گواه
    همين زخم هايي كه نشمرده ايم
    دلي سربلند و سري سر به زير
    از اين دست عمري به سر برده ايم 
    
   
    استاد قيصر امين پور
     
□

می سپارم دل به دریا بیخیال
میشمارم لحظه هارا بیخیال
میکشم بردفتر نقاشی ام
نقش های زشت و زیبا بیخیال
دوره گردی میشوم هرشب چو باد
میکنم تکرار غزل ها بیخیال
گاه در آشفته بازار دلم
میشوم تنهای تنها بیخیال
بی خبر از شعر پرتشویق عشق
میکنم خودرا تماشا بیخیال
گاه میسازم برای روح خود
نردبانی تا ثریا بیخیال
گاه از از ترس نبود مصرعی
می زنم عمه ی تقلا بیخیال
بی خیالم با خود اما با تو من
حرف هایی دارم اما....بیخیال!

آونی که رفت ، رفته. اگر هم بر گرده ، از دوست داشتن نیست. اواسه اینه که بهتر از تو پیدا نکرده، کسی که یک بار رفت ، اگر هم برگرده، یادت باشه ،،، دیگه رفتن رو یاد گرفته، پس اگر کسی رفت فرامشش کن ، حتی اگر بر گرده ،،،

امشب از آسمان دیده‌ی تو
روی شعرم ستاره می‌بارد
در زمستان دشت کاغذها
پنجه‌هایم جرقه می‌کارد


شعر دیوانه‌ی تب‌آلودم
شرمگین از شیار خواهش‌ها
پیکرش را دوباره می‌سوزد
عطش جاودان آتش‌ها

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

شب پر از قطره‌های الماس است
از سیاهی چرا هراسیدن
آنچه از شب به جای می‌ماند
عطر سکرآور گل یاس است

آه بگذار گم شوم در تو
کس نیابد دگر نشانه‌ی من
روح سوزان و آه مرطوبت
بوزد بر تن ترانه من

آه بگذار زین دریچه باز
خفته بر بال گرم رویاها
همره روزها سفر گیرم
بگریزم ز مرز دنیاها

دانی از زندگی چه می‌خواهم
من تو باشم.. تو.. پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو.. بار دیگر تو

آنچه در من نهفته دریایی ست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین طوفان
کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو می‌خواهم
بروم در میان صحراها
سر بسایم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریاها

بس که لبریزم از تو می‌خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه به تو آویزم

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

فروغ فرخزاد