ایران رمان

اونی که مدعی بود عاشقته
تورو تو فاصله ها تنها گذاشت

تو دوریو دستای من
نمیرسه به گرد تو
صدای تکه پارمو
بردارو از این جا برو...

وقتى گربيان ابد بادست خلقت ميدريد

وقتى ابد چشم تو را پيش از اذل مى آفريد

وقتى زمين ناز تو را در آسمان ها مى كشيد

دل تو دلم نیس وقتی چشماتو میبندی
دق میکنم اگه یه روز واسم نخندی

یکی نیست یکی رفت دیگه هرچی صدا کنم اسمشو اون خوابه

دل مهربونش خسته بود از زمین حالا تو آسمون خوابه

دیگه نیست که صداش دوباره بشه همدم این دل دیوونه

خنده آخرش منو آب میکنه داره دلمو میلرزونه

هرچى ميخوام اشك نريزم
چشمام رو بارون ميگيره
نگاه بيتفاوتت سراغم رو نميگيره

همه میگن که تو نیستی
همه میگت که تو مردی
همه میگن که تنت رو
به فرشته ها سپردی
دروغه...

هنوز عادت به تنهايى ندارم
بايد هرجوريه طاقت بيارم
اسيرم بين عشق وبيخيالى
چه دنياى غريبى بى تو دارم

منی که زندگیمو به تو گفتم
من حرف دلو بهت میگفتم
رفتی پشت سرم ولوله کردی گفتی عاشقمو باز گله کردی
دل مارو حیرون کردی بابا خوب کردی بابا خوب کردی

میکشمت عسلمن ویرایش نمی کنم..تقصیرشماها بود

مقصدت هرجا که باشه هرجای دنیاکه باشی
اونور مرز شقایق ..
پشت لحظه ها که باشی
خاطرت باشه که قلبت سپر بلای من بود
تنها دست تو رفیق..
دست بی ریای من بود