ایران رمان

اگر چراغ بميرد صبا چه غم دارد
و گر بريزد کتان چه غم خورد مهتاب

سعدى
ب بده

بیا تا هست جانی بر روی سپیدم
غزلی گویم تا شایدکمی آرام گیرم
سروده ی خودم

ما را همه شب نمى برد خواب
اى خفته روزگار درياب


سعدى
ب بده

بیدار شو ای دل که جهان می‌گذرد

وین مایهٔ عمر رایگان میگذرد

در منزل تن مخسب و غافل منشین

کز منزل عمر کاروان میگذرد

مولانا

در باديه تشنگان بمردند
وز حله به کوفه مى رود آب


سعدى

ب بده

در رفتن جان از بدن گويند هرنوعى سخن
من خود به چشم خويشتن ديدم كه جانم مى رود

دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است،
شیشه ی بشکسته راپیوندکردن مشکل است،
کوه را با آن بزرگی می توان هموار کرد،
حرف ناهموار را هموار کردن مشکل است

صائب تبریزی

ت بده

تویی دریا ی من ماهی چنان دارم که میخواهی

بکن رحمت بکن شاهی که از تو مانده ام تنها
مولوی

امشبى را كه در انيم غنيمت شمريم
شايد اى جان نرسيديم به فرداى دگر