ایران رمان

از ازل گفتن به من ،هى غم مخور
دل كه دل نيست ،بگفت كم مى خورم
س.خ

ماه چنين کس نديد خوش سخن و کش خرام
ماه مبارک طلوع سرو قيامت قيام


سعدى
ميم بده

موي سپيد را فلکم آسان نداد
اين رشته را به نقد جواني داده ام

رهي معيري

مرنجان دلم را كه اين مرغ وحشى
زكويى كه برخواست مشكل نشيند

سعدى

دل نيست اين دلى که به من دادى
در خون تپيده آه رهايش کن
يا خالى از هوى و هوس دارش
يا پاى بند مهر و وفايش کن


فروغ فرخزاد
نون بده

نگارا ،صنما با ما به از اين باش
كه درخلوت خودنيز نگارى داريم
س.خ

من از بازترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت کردم
حرفى از جنس زمان نشنيدم!
هيچ چشمى عاشقانه به زمين خيره نبود
کسى از ديدن يک باغچه مجذوب نشد
هيچکس زاغچه اى را سر يک مزرعه جدى نگرفت
من به اندازه ى يک ابر دلم مى گيرد.


سهراب سپهرى
دال بده

درميان دشتى از عشق و وفا
من بگشتم بى قرار بى قرار
س.خ

روزگاریست در این کوچه گرفتار توام

با خبر باش که در حسرت دیدار تو ام

گفته بودی که طبیب دل هر بیماری

پس طبیب دل من باش که بیمار تو ام

مرو ،اى يار خسته از تن مرو
تو جان منى ،بى من مرو
س.خ