ایران رمان

دوست دارم نزنی شانه و هی گیر کند

لای موهای پریشان تو ، انگشتانم

ميم. بده xcvl

مردم از فتنه گریزند و ندانند که ما
به تمنای تو در حسرت رستاخیزیم

من شنيدم ، گفته اى بايد فراموشت كنم...

من نمُردم ، آدمِ زنده نميخواهد وصى ..

ى بده dfgh

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

اى كه انيس من تويى بى تو به سر نمى شود
يار جليس من تويى بى تو به سر نمى شود
مولانا

دل و جان اش چو با الله پيوست
اگر زين اب و گل شد لا كجا شد
مولانا

دوست دارم نزنی شانه و هی گیر کند

لای موهای پریشان تو ، انگشتانم

ميم بده xcvl

مرد ان است كه در كشاكش دهر
سنگ زيرين اسياب باشد

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی
شاید که از خزانه ی غیبم دوا کنند

صنم بانو