ایران رمان

دلا معاش چنان كن كه گر بلغزد پاى
فرشته ات به دو دست دعا نگهدارد

دَهر بسيار چو من سر به گريبـان ديده است

چـه تـفاوت كـندش سـر به گـريبانی مـن؟

پروين اعتصامى
نون بده Tongue

نيما بخوان باردگر شعرى سپيد
كرده اند جامه ى ان را كنون
هر رهگذرى ،به تن سيه
س خ

هر آن موری که زیر پای زوریست

سلیمانیست، کاندر شکل موریست

پروين اعتصامى
ت بده azsx

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت ازرده گزند مباد

د بده

دلا خو كن به تنهايى كه از تن ها بلا خيزد

دانی که چرا سر نهان با تو نگویم؟
طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

ی بده

يا رب اين غنچه ى خندان كه سپردى به منش
مى سپارم به تو از چشم حسود چمنش
حافظ

شهنشاه مظفر فر
شجاع ملک و دین منصور
که جود بی دریغش خنده بر ابر بهاران زد

د بده [عکس: tongue.gif]

دل اگر رفت شبی کاش دعائی بکنیم
راز این شعر همین مصرع پایانی بود

d.ali