ایران رمان

يار با ما بى وفايى مى کند
بى گناه از من جدايى مى کند

سعدى

دال بده dfgh

دويدم و دويدم ،به سوى ابر پريدم
ابر قشنگ بخنديد
باريدم و باريدم
اب شدم ،چكيدم
س خ

من پير فنا بدم جوانم کردى
من مرده بدم ز زندگانم کردى

مولانا

ى بده dfgh

ياد باد انكه زما وقت سفر ياد نكرد
به وداعى دل غمديده ى ما شاد نكرد

دلتنگم و ديدار تو درمان من است
بى رنگ رخت زمانه زندان من است

مولانا
ت بده mara

تابناك من بشد دوش از برمن!اه ديگر در جهان
مى برم ان رشته ها كه بود بافيده زپهناى اميد مانده روشن
نيما

ناز نگاهت مرا به بيراهه كشاند
كجا جويم رهى كه چون بيراهه باشد
س خ

دل برگرفته بودم از ايام گل ولى
کارى بکرد همت پاکان روزگار

حافط
ر بده xcvl

روزها فكر من اين است و همه شب سخنم
زكجا امدم اينجا و كجا باز روم
مولانا

من از ورع مى و مطرب نديدمى زين پيش
هواى مغبچگانم در اين و آن انداخت

حافظ
ت بده mara

صنم بانو