ایران رمان

ندانستم چو نیکو قدر ایام جوانی را
دلم خون می شود چون بشنوم نام جوانی را

کاظم پزشکی

الف رد كن dfgh

از گلوي خود بريدن وقت حاجت همت است

ورنه هر كس وقت سيري پيش سگ نان افكند

صائب

د بده

دعا کن به شب چون گدایان بسوز

اگر میکنی پادشاهی به روز

ز بده Tongue

ز فراق چون نلالم، من دل شکسته چون ني؟

که بسوخت بندبندم ز حرارت جدايي

عراقي

ی بده

يه حالي بگيرم من از تو ترنم
كه نتوني از جات بلند شي ترنم
من اينقدر براي تو شعر سرودم
ديگه نايي نمونده در وجودم asna

ايول خودم

ميم بده كپك

منو تو هووییم
چقد اینجا ولوییم asna

میم بده

ما نباشيم كسي نيست
انجمن سوت و كور است asna

تو روحمون با اين اشعار مزخرف asna

ت بده

تا قفل قفس باز شد آن سوخته پر رفت

دلواپس ما بود وليكن به سفر رفت

بنفشه نيك گو

ت بده

تو با من باش و بگذارعالمی از من جدا گردد

چو یکدم با تو بنشینم دل از هر غم رها گردد

بازم دال

دنيا به روي سينه ي من دست رد گذاشت

بر هر چه آرزو به دلم بود سد گذاشت

ميثم اماني

ت بده

صنم بانو