ایران رمان

شــکـوفــه هــا چـرخ زنــان بـا نسیــم
به گــونــه ی بــرفــ دانــه هـــا نــاپــدیــد مـی شــونــد_
آنچــــه یکســـره زوال میـــپذیـــرد،
منــــم!

تـــو میـپــنداری
کــه شبــی تنهــا خفتــن و بــه زاری گــریســتن
چــه مــایــه دیــرگــذر خــواهــد بـود؟

بايد به جاي تو عاشق مرغ توفان ميشدم؛

بهر حال هنگام بهار، آنها دوباره برميگردن د و آواز ميخوانند.

چشمهايم را ميبندم و همهي جهان ميميرد.

(فكر ميكنم كه تو را در ذهنام ساختهام. )

زيبا هستم اي مردم

همچون رويايي به سختي سنگ

و سينهام جاييست

که هرکس در نوبت خويش زخم ميخورد

تا عشقي را در جان شاعر بدمد

گنگ و ابدي

مثل ذات

من بر مسند لاجوردي آسمان مينشينم

همچون افسانهاي که در ادراک نميگنجد

من قلبي از برف را به سپيدي قوها پيوند ميزنم

بيزارم از تحرکي که خطوط را جابجا ميکند

هرگز نميگريم و هرگز نميخندم

شاعران دربرابر منشهاي والايم

که گويي از مفتخرترين يادبودها وام گرفتهام

روزگارشان را به رياضت تحصيل گذراندند

در عوض

من براي افسون کردن اين عاشقان سربراه

در آينههاي زلالي که همه چيز را زيباتر نشان ميدهند

چشمانم را دارم

چشمان درشتم را

با درخشش جاويد

شارل بودلر

بس قدرتمندم

هيچ ندارم كسي از من بستاند

هيچ ندارم پنهان كنم در سكوت

يا سراپا چشم باشم از بيم ربوده شدن

مي توانم بي پروا بايستم

رو در روي همه بادهاي جهان

رو در روي تندبادها

تازيانه هاي خود را بر من فرود آريد

چه دارم به يغما بريد ؟

هيچ براي خود نمي برم

كه در هم شكنيدم

هيچ براي خود نمي خواهم

كه به زانويم درآوريد

هيچ نيندوخته ام در كاسه تهي دستانم

كه به زنجيرم كشيد

آزادم اكنون

با بال ها و روياهايي رها

بس توانا براي درآغوش گرفتن همه چيز

و تو اي دنيا

هر چه بيشتر از من مي ستاني

بيشتر در چنگ مني

و چون از خود دست شويم

بيشتر از هر زمان ديگر

متعلق به مني

بلاگا ديميتروا

عشق محنت کشيده است ، خوشايند است

عشق حسادت نمي شناسد

عشق بي خرد نمي جنبد

عشق فخر نمي فروشد

عشق نمي رنجاند

داشته هايش را نمي جويد

خشم نمي گيرد

شر نمي پندارد

بر بي عدالتي دست نمي آلايد

بلکه بر دامان راستي دست مي آويزد

به تمامي ، رنج مي کشد

به تمامي ، باور دارد

به تمامي ، اميدوار است

به تمامي ، پايدار است

عشق هرگز نمي ميرد

پابلو دتارسو

در چشمه چشمهايت

تورهاي ماهيگيران آبهاي سرگشته مي زيند

در چشمه چشمهايت

دريا به عهد خود پايدار مي ماند

من

قلبي مُقام گرفته در ميان آدميانم

جامه ها را از تن دور مي کنم

و تلالو را از سوگند

در سياهي سياهتر ، من برهنه ترم

من آنزمان به عهد خود پايدارم

که پيمان شکسته باشم

من

تو هستم

آنزمان که من

من هستم

در چشمه چشمهايت جاري مي شوم

و خواب تاراج مي بينم

توري

به روي توري افتاد

ما

همآغوش گسسته مي شويم

در چشمه چشمهايت

به دار آويخته اي

طناب دار را خفه مي کند

پل سلان

بعضي انسان ها

به عده ي ديگر از انسان ها

انسان هاي ديگري را يادآور مي شوند

آنها که به ياد آورده اند ، غمگين اند

آنها که يادآور شده اند ، بي خبر

آنهايي هم که در ياد آمده اند

به احتمال زياد در شهري دور

هيچ چيز را به ياد نمي آورند

ياشار کمال