ایران رمان

به همه آن چيزها که حس ميکني
کمترين اهميتي نده
گفته است بدون تو نمي تواند زندگي کند
تو امّا بينديش
که او در ديــدار دوباره ، تو را به جا خـواهـد آورد ؟
لطفي در حقم کن و زياد دوستم نداشته باش
از آخـرين باري که زياد دوستم داشـتند به بعـد
کم ترين محبتي نديدم

چون رود جاري باش
خاموش درشباهنگام
نترس ازتاريكي
اگر درآسمان ستاره ايست
تو نورش را بازتاب
وگر ابري گذرد از آن بالا
ياد آر كه ازآب است ابر
همچون رود
درژرفاي آرام خويش

همانام که هستم
نافهميدني
مثل هر اتفاق

کافي بود
نياکان ديگري داشته باشم
تا از لانهي ديگري برخيزم
تا زير بوتهي ديگري
از تخم درآيم

در جُبّهخانهي طبيعت
تنپوشهاي زياديست
تنپوش عنکبوت ، مرغ دريايي ، خوش صحرايي
هر کدام درست اندازه است و راحت
تا زماني که پاره شود

من هم فرصت انتخاب نداشتم
اما شکايتي ندارم
ميتوانستم چيزي کمتر باشم

از راستهي ماهيان ، موران ، انبوه وزوزکنان
پارههاي منظري که باد اين سو و آن سو ميکشدش
کسي ناخوشبختتر
کسي که براي خزَش
براي سفرهي عيد پروار ميشود

درختي گيرکرده در زمين
که حريق به سويش ميشتابد
علفي که جريان رويدادهاي نافهميدني
پايمالش ميکند

آدمي بدذات که زير فلک
براي ديگران خجسته است

و چه ميشد اگر باعث بيم
يا فقط انزجار
يا تنها رحم ميشدم

حتا اگر در قبيلهاي که بايست
زاده نميشدم و
پيشرفتي نداشتم
تا حالا که سرنوشت
بر من رحيم بوده است

ممکن بود خاطرهي لحظههاي خوش
قسمتم نميشد

ممکن بود از ميل به قياس
محروم ميشدم

ميتوانستم خودم باشم ، بي تعجب
و اين يعني
که کاملن ديگري بودم