ایران رمان

اگر یک نفر
هر آنچه که
از درونش برمی آید را بنویسد

بی شک از درون او
کسی رفته است

تو گفتی که پرنده ها را دوست داری
اما آن ها را داخل قفس نگه داشتی
تو گفتی که ماهی ها را دوست داری
اما تو آن ها را سرخ کردی
تو گفتی که گل ها را دوست داری
و تو آن ها را چیدی
پس هنگامی که گفتی مرا دوست داری
من شروع کردم به ترسیدن.

پاریس در شب

افروخته در تاریکی شب
سه چوب کبریت یک به یک
نخستین برای دیدن رویت
دومین برای چشمانت
و آخرین برای دیدن لبانت
و تاریکی محض
تا به یاد آرم این همه را
و سخت در آغوش گیرمت

ژاک پری فر

عشق کالای نقد جهان است

ای بت من ، کجا می خرامی ؟

صبر کن اندکی تا بیایم !

عاشق صادقم ، رخ مگردان !

نغمه ها در مدحت بخوانم

بعد از این راه هجران رها کن .

ای دلارام شیرین و طناز ،

وصل عشاق ختم سفرهاست ؛

عاقلان جمله دانند این راز .

عشق کالای نقد جهان است ،

خنده کن تا دلت شادمان است .

راز فردا زچشمت نهان است . در تأمل هزاران زیان است .

پس بیا بوسه ده بر رخ من ،

ای نگارین بت بیست ساله ؛

چون جوانی گلی بی دوام است ،

(خیز و پر کن برایم پیاله )

ويليام شكسپير

گوهر آبرو

سرور من ،

نام نیکو و شهرت و آبروی هر مرد و زن گوهر جان اوست .

آن راهزن که از من بدره سیم و زر می رباید

چیزی را ربوده است

که متاع حقیری است

یا خود هیچ نیست

که زمانی از آن من

و زمانی از آن توست

و بندۀ هزار تن بوده و خواهد بود .

اما آن کس که آبروی مرا می رباید

گوهری گرانسنگ را ربوده است

که او را هیچ ثروت نمی بخشد

اما مرا فقیر و مسکین می کند

ويليام شكسپير

فصلی از سال که در چهره من می بینی

آن زمانیست که از شاخه عریان درخت

که ز سرمای خزان بر تن خود می لرزد

بسته هر مرغ خوش آواز دگرلانه و رخت.

در من آن روشن وتاریک غروبی پیداست

که پس از آن شب تاریک به خورشید کند سلطه گری

خواب با سلطه شب در همه جا پرده زند

او که خود عرضه کند بر همه مرگ دگری.

درمن آن تاب و تب اخگره هایی بینی

که کنون بستر مرگ همهشان گشته همان خاکستر

این همان است که می داد به آتش همه قدرت او

اینک این اخگرهها را به حد مرگ گرفتست به بر.

این همه عشق مرا در نظرت جلوه دهد افزونتر

پیش از آن لحظه که من عزم کنم عالم و دنیای دگر.