ایران رمان

عقاید یک دلقک* هاینریش بُل

با بی صبری و حالتی شدیدا عصبی پشت میله های جایگاه اعتراف کلیسا برای کشیش، درباره ی عشق، ازدواج، مسئولیت و دوست داشتن صحبت می کند.

سرانجام کشیش که شکی در اعتقاد و ایمان وی ندارد می پرسد: " دخترم شما چه کمبودی دارید، چه مسئله ای شما را آزار می دهد؟ "

اما تو توانایی پاسخ دادن به این سوال را نداری. نه تنها از گفتن بلکه حتی از فکر کردن به آنچه من می دانم، ناتوان هستی. کمبود تو یک دلقک است!

هيچکس سرش آنقدر شلوغ نيست

که زمان از دستش در برود و شما را از ياد ببرد

همه چيز برمي گردد به اولويت هاي آن آدم

اگر کسي به هر دليلي تو را يادش رفت

فقط يک دليل دارد

تو جزو اولويت هايش نيستي

پائولو کوئيلو

بی اعتمادی دری است

خودستایی چفت و بست غرور است

و تهی دستی دیوار است و لولاست

زندانی را که در آن محبوس رآی خویشیم

دلتنگی مان را برای آزادی و دلخواه دیگران بودن

از رخنه هایش تنفس می کنیم

((مارگوت بیگل))

افسانههای هیمالایایی میگویند
پرندگان سفید زیبایی هستند
که همیشه در پرواز زندگی میکنند
آنها در هوا زاده میشوند.
باید پرواز را
پیش از آنکه سقوط کنند
یاد بگیرند
شاید تو نیز اینگونه به دنیا آمدهای
که زمین زیرپایت مدام خالی میشود
شاید جاذبهی زمین
علیه تو اقامهی دعوی میکند
و احساس میکنی
کسی دیگر هستی.

برای کسی که در دل سقوط زندگی میکند
در آسمانی که زیر آسمان همگان است.

جنیفر سویینی

گفت: این شعرها، این شعرها
هیچ عشقی در خود ندارند.
اینها شعرهای مردی هستند
که زن و بچهاش را ول میکند
چون نمیگذارند درس بخواند.
اینها شعرهای مردی هستند
که مادرش را میکشد تا ادعای وراثت کند.
این شعرها را مردی نوشته است
مثل افلاطون
که هرگز منظورش را نفهمیدم
ولی همیشه مرا آزار دادهاست.
مردی که ترجیح میدهد با خودش بخوابد
تا با یک زن.
مردی با چشمهایی که چاقوی دودستهاند
با دستهای جیب بر
پوشیده از آب و منطق و گرسنگی
که هیچ عشقی در آنها نیست.
مثل آواز پرندهها نیستند، دل ندارند.
ابلهند مثل برگهای نارون
اگر عاشق هم باشند،
وسعت آسمان آبی را دوست دارند و
هوا و ایدهی برگهای نارون را.
عشق به خود، همیشه پایان است
نه آغاز.
عشق، دوست داشتن آواز چیزیاست
نه دوست داشتن خود آواز یا آوازخواندن.
زن گفت: این شعرها...
مرد گفت: تو زیبایی!
این عشق نیست، حق با او بود.

روبرت برینگهارست