ایران رمان

به پروانه مرده
وجد تو،در پرواز
بی قراری تو،در هوا
زندگی تو،در آفتاب،در هوا،در پرواز
و چه ترد،مرگ به زیر نور آتش زنده
چه آرام،لطف بالهایت،برای همیشه بگشاده در کتاب
و در تو،اینمایه نرم،در مرگ خامشت
در رویای بی رویایت
چه بسا تصاویر گمشده در فضا

چه بسیار اندیشه های نومید کننده.

(اوگنیو فلوریت )

آرامش روح

دیگر از لذات خاکی با من مگو،که شوق چشیدنش را ندارم

قلب من پیشاپیش،مرده است

و تنها زاغان مرگ،به دهلیز های در گشاده ی آن پا می گذرند.

من در پس خویش جای پایی ندارم

و گاه یقین ندارم که هستم

زیرا به چشم من،زندگی،برهوتی مسکون از هیاکل شبح سان است.

من،تنها ستاره یی تیره از مه پگاه سبکبار را می بینم

در سکوت خماری ژرف

گوش های من فقط چیزی غریب در می یابد

چیزی نامشخص،راز آلود

که مرا به بسی دور از این جهان،از پس خویش می کشاند

خولیان دل کاسال

کبوتران را می شنوم

کبوتران را بر بام همسایه می شنوم

تو خورشید را می بینی

آب،روشن می شود

و همه چیز به سان این کلمات،غریب است

چرا همه باید ترا بشناسد:تارومبا؟

چرا همه باید بر تو با کلام خودت-که همچون آتش مرده ،سوزان است-نور بتابند؟

استخونهایت را بسوز و خودت را گرم کن

اکنون،خود را برون آور

تا در خورشید وباد،خشک شوی

(خمه سابینس)

لغزش

اگر پایت دوباره بلغزد

قطع خواهد شد

اگر دستت تو را به راهی دیگر رهنمون شود

خواهد پوسید

اگر زندگی ات را از من بگیری

خواهی مرد

حتی اگر زنده باشی

چون سایه و یا مرگ خواهی بود

بی من اگر پام بر داری بر زمین

(نرودا)

گاری کوپر...

اینگرسول...

انقلاب با حرفهاي بزرگ شروع نمي شود
بلکه با کارهاي کوچک
مانند خش خش آرام نسيم در باغچه
يا گربه اي که پاورچين پاورچين قدم برمي دارد
مانند رودهاي بزرگ
با سرچشمه هاي کوچک در دل جنگلي

مانند حريقي بزرگ
با همان کبريتي که
سيـ ـگاري را روشن مي کند

مانند عشق در يک نگاه
و به دل نشستن صدايي که تو را جذب مي کند

انقلاب با پرسشي از خود
آغاز مي شود
و سپس همان سوال را از ديگري پرسيدن