ایران رمان

صفحات: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103

" ما مست از سخنانی هستیم که هنوز به فریاد در نیاورده‌ایم

مست از بوسه‌هایی هستیم که هنوز نگرفته‌ایم

از روزهایی که هنوز نیامده‌اند

از آزادی که در طلبش بودیم

از آزادی که ذره‌ذره به دست می‌آوریم

پرچم را بالابگیر تا بر صورت بادها سیلی‌بزند

حتی لاک‌پشت‌ها هم هنگامی که بدانند به کجا می‌روند

زودتر از خرگوش‌ها به مقصد می‌رسند"

یانیس ریتسوس (یونان)

ممكن است...
ممكن است چند روز ديگر
جيبهايم پر شود از برف
ممكن است چند روز ديگر
نامه های گرسنه برسند و
شرم سيـ ـگاري برايم بگيراند
ممكن است ناگهان چاييام سرد شود
ممكن است زير سيـ ـگاري در بالكن بگذارم و پر شود از مه
سينهام از دل
دلم از صدا
صدايم از گريه...
ممكن است...

بروژ آکرهای

هردو بر این باورند

که حسی ناگهانی آنها را به هم پیوند داده

چنین اطمینانی زیباست

اما تردید زیباتر است

چون قبلا همدیگر را نمی شناختند

گمان می بردند هرگز چیزی میان آنها نبوده

اما نظر خیابان ها، پله ها و راهروهایی

که آن دو می توانسته اند سال ها پیش

انجا از کنار هم گذشته باشند، در این باره چیست؟

دوست داشتم از آنها بپرسم

آیا به یاد نمی آورند

شاید درون دری چرخان زمانی روبروی هم؟

یک ببخشید در ازدحام مردم؟

یک صدای اشتباه گرفته اید در گوشی تلفن؟

ولی پاسخشان را می دانم

نه، چیزی به یاد نمی آورند

بسیار شگفت زده می شدند

اگر می دانستند، که دیگر مدت هاست

بازیچه ای در دست اتفاق بوده اند

هنوز کاملا آماده نشده

که برای آنها تبدیل به سرنوشتی شود

آنها را به هم نزدیک می کرد

دور می کرد

جلوی راهشان را می گرفت

و خنده ی شیطانی اش را فرو می خورد و کنار می جهید

علائم و نشانه هایی بوده

هر چند ناخوانا

شاید سه سال پیش

یا سه شنبه ی گذشته

برگ درختی از شانه ی یکیشان

به شانه ی دیگری پرواز کرده؟

چیزی بوده که یکی آن را گم کرده

دیگری آن را یافته و برداشته

از کجا معلوم توپی در بوته های کودکی نبوده باشد؟

دستگیره ها و زنگ درهایی بوده

که یکیشان لمس کرده و در فاصله ای کوتاه آن دیگری

چمدان هایی کنار هم در انبار

شاید یک شب هر دو یک خواب را دیده باشند

که بلافاصله بعد از بیدار شدن محو شده

بالاخره هر آغازی

فقط ادامه ای ست

و کتاب حوادث

همیشه از نیمه ی آن باز می شود

ویسلاوا شیمبوریسکا

تو گفتی که پرنده ها را دوست داری

اما آن ها را داخل قفس نگه داشتی

تو گفتی که ماهی ها را دوست داری

اما تو آن ها را سرخ کردی

تو گفتی که گل ها را دوست داری

و تو آن ها را چیدی

پس هنگامی که گفتی مرا دوست داری

من شروع کردم به ترسیدن.

ژاک پره ور

من اون سنگیام که از جاش دراومده میون صخرهها

همون قلبهی وسط تیرا،

اون دخترهی گوشهگیر، میون دخترا،

همونپسر که جوونمرگ میشه، تو پسرا.

میون جوابا، سوالم و

وسط عاشقا، شمشیر و

تو زخما، زخم تازه و

تو کاغذرنگیا، همون پرچم سیا

وسط کفشا، اونی که پر ریگه

از میون همهی روزا، همون روزی که دیگه نمیآد و

تو همهی استخونایی که رو ساحل پیدا میکنی

اونی که آواز میخونه، مال من بود.

لیزل مولر

همه ی دختران باید

شعری داشته باشند، که برای آنان نوشته شده باشد

حتـا اگر لازم باشد برای این کار

آسمان به زمین بیاید.

ریچارد براتیگان

تنهایی تلفنیست که زنگ میزند مُدام

صدای غریبهایست که سراغِ دیگری را میگیرد از من

یکشنبهی سوتوکوریست که آسمانِ ابریاش ذرّهای آفتاب ندارد

حرفهای بیربطیست که سر میبَرَد حوصلهام را

تنهایی زلزدن از پشتِ شیشهایست که به شب میرسد

فکرکردن به خیابانیست که آدمهایش قدمزدن را دوست میدارند

آدمهایی که به خانه میروند و روی تخت میخوابند و چشمهایشان را میبندند امّا خواب نمیبینند

آدمهایی که گرمای اتاق را تاب نمیآورند و نیمهشب از خانه بیرون میزنند

تنهایی دلسپردن به کسیست که دوستت نمیدارد

کسی که برای تو گُل نمیخَرَد هیچوقت

کسی که برایش مهم نیست روز را از پشتِ شیشههای اتاقت میبینی هر روز

تنهایی اضافهبودن است در خانهای که تلفن هیچوقت با تو کار ندارد

خانهای که تو را نمیشناسد انگار

خانهای که برای تو در اتاقِ کوچکی خلاصه شده است

تنهایی خاطرهایست که عذابت میدهد هر روز

خاطرهای که هجوم میآوَرَد وقتی چشمها را میبندی

تنهایی عقربههای ساعتیست که تکان نخوردهاند وقتی چشم باز میکنی

تنهایی انتظارکشیدنِ توست وقتی تو نیستی

وقتی تو رفتهای از این خانه

وقتی تلفن زنگ میزند امّا غریبهای سراغِ دیگری را میگیرد

وقتی در این شیشهای که به شب میرسد خودت را میبینی هر شب

دریتا کُمو

برایت رویاهایی آرزو می‏کنم تمام نشدنی

و آرزوهایی پرشور

که از میانشان چندتایی برآورده شود.

برایت آرزو می‏کنم که دوست داشته باشی

آنچه را که باید دوست بداری

و فراموش کنی

آنچه را که باید فراموش کنی.

برایت شوق آرزو می‏کنم. آرامش آرزو می‏کنم.

برایت آرزو می‏کنم که با آواز پرندگان بیدار شوی

و با خنده‏ ی کودکان.

برایت آرزو می‏کنم دوام بیاوری

در رکود، بی ‏تفاوتی و ناپاکی روزگار.

بخصوص برایت آرزو می‏کنم که خودت باشی.

ژاک برل

من تو را دوست دارم
اما از گرفتار شدن در تو هراس دارم
و از يگانه شدن با تو
و در جلد تو رفتن
که آزموده ها به من آموخته است از عشق زنان پرهيز کنم
و از خيزاب درياها
من بحث و جدل با عشق تو نمي کنم ، که او روز و نهار من است
و من با آفتاب روز بحث نمي کنم
با عشق تو بحث و جدل نمي کنم
که او خود مقدر مي کند چه روزي خواهد آمد ، چه روزي رخت خواهد بست...
و او خود زمان گفت و گو را و شکل گفت و گو را تعيين مي کند ، آيا گفتم که دوستت دارم ؟
آيا گفتم که من خوشبخت هستم ، زيرا که تو آمده اي
و حضورت مايه خوشبختي است
چون حضور شعر
چون حضور قايق ها و خاطرات دور
هزارمين بار مي گويم که تو را من دوست دارم
چه گونه مي خواهي چيزي را تفسير کنم که به تفسير در نمي آيد ؟
چه گونه مي خواهي مساحت اندوهم را اندازه گيري کنم ؟
حال آن که اندوه من ، چون کودک
هر روز زيباتر و بزرگ تر مي شود
بگذار به همه زبان هايي که مي داني و نمي داني بگويم
که تورا دوست دارم

تو را دوست دارم
چه گونه مي خواهي ثابت کنم که حضورت در جهان
چون حضور آب هاست
چون حضور درخت،
و تويي گل آفتابگردان
و باغي نخل

هيچ از ذهنم نمي گذرد
که در برابر عشق تو مقاومت پيشه کنم ، يا بر آن طغيان کنم
که من و تمامي اشعارم
اندکي از ساخته هاي دستان توايم
همه شگفتي اين است
که دختران از هر سو مرا احاطه کرده اند
و کسي جز تو نمي بينم

نزار قباني

نمى دانم چه کار بايد كنم ؟
آيا بايد از سرنوشتى كه تو را
در پيش پايم قرار داد قدردانى كنم ؟
همان سرنوشتى كه باعث شد
در چشمهايت آب شوم
همان چشمهايى كه مرا در دريائى بي قرار غرق
و سيماى تو را بر چهره ام حك کرد
آن گونه که همه تورا در چشمهايم پيدا مي کنند
وحروف نام تو را در قلبم جاي داد
و عشق تو را در خونم جارى کرد
آآآه عشق من
تو را به خدا به من بگو
آيا بعد از اين همه عشق
عاقلانه است كه فراموشت كنم ؟

نزار قباني

صدا ز کالبد تن به در کشید مرا
صدا شبیه کسی شد ، به بر کشید مرا
صدا شد اسب ستم ، روح من کشان ز پی اش
به خاک بست و به کوه و کمر کشید مرا
بگو که بود که نقاشی مرا می کرد
که با دو دیده همواره تر کشید مرا ؟
چه وهم داشت که از ابتدای خلقت من
غریب و کج قلق و در به در کشید مرا ؟

دو نیمه کرد مرا ، پس تو را کشید از من
پس از کنار تو این سوی تر کشید مرا
من و تو را دو پرنده کشید در دو قفس
خوشش نیامد ! بی بال و پر کشید مرا
خوشش نیامد ! این طرح را به هم زد و بعد
دگر کشید تو را و دگر کشید مرا
رها شدیم تو ماهی شدی و من سنگی
نظاره ی تو به خون جگر کشید مرا

خوشش نیامد ! این طرح را به هم زد و بعد
پدر کشید تو را و پسر کشید مرا
خوشش نیامد ، این بار از تو دشتی ساخت
به خاطر تو نسیم سحر کشید مرا
خوشش نیامد خط خط خط زد اینها را
یک استکان چای ، از خیر و شر کشید مرا
تو را شکر کرد و در ذره های من حل کرد
سپس به سمت لبش برد و … سر کشید مرا

سید رضا محمدی (شاعر افغان)

نويد

نويد

Ar.chly

Ar.chly

Ar.chly

Ar.chly

Ar.chly

Ar.chly

Ar.chly

Ar.chly