ایران رمان

مرا به ياد آور
آنگاه که خواهم رفت
آنگاه که به سرزمين سکوت خواهم رفت
آنگاه که دستان تو ديگر
جايي براي آرميدن من نخواهد بود
نه
ديگر هيچگاه بر نخواهم گشت
براي بودن ، در کنار تو
مرا به ياد آور
آنگاه که روزها از پس روزها نميآيند
مرا به ياد آور
آنگاه که در بارهي نقشههايي ميگويي
که براي آيندهمان کشيدهاي
ميداني که اکنون دير است
براي گفتوگو کردن
براي دعا خواندن
غمگين نباش
اگر بايد اندک زماني فراموشم کني
که باز به يادم خواهي آورد
براي رهايي از تاريکي و فساد
اينکه به خاطرم آوري و غمگين باشي
اينکه رد پاي من بر گذرگاه افکارت حک شود
بهتر است
از همه چيز را فراموش کردن
و لبخند زدن

جايي که يخ پاره ها آويزانند و شکوفه ها مي رقص ند
ولي در قلب من بهاري نيست
تو بهار من بودي ، تابستان من هم
بي تو ، هميشه زمستان است
گله ها به سوي شمال مي روند و ياس ها مي شکفند
شب ها ،ياس ها اتاق روشن از مهتاب مرا عطر آگين مي کنند

تو بهار من بودي ، تابستان من هم
من به شمال مي روم و تا تو را جستجو کنم
مانند پرنده اي بر بال باد ، قلب من پيش مي رود
بهار، قلبم را به شمال درخشان فرستاد
تو بهار من هستي ، تابستان من هم
و من آرام نمي گيرم تا تو را بيابم

چشمان تو چنان ژرف است كه چون خم ميشوم از آن بنوشم
همهي خورشيدها را ميبينم كه آمدهاند خود را در آن بنگرند
همهي نوميدان جهان خود را در چشمان تو ميافكنند تا بميرند
چشمان تو چنان ژرف است كه من در آن، حافظهي خود را ازدست ميدهم

اين اقيانوس در سايهي پرندگان ، ناآرام است
سپس ناگهان هواي دلپذير برميآيد و چشمان تو ديگرگونميشود
تابستان ، ابر را به اندازهي پيشبند فرشتگان بُرش ميدهد
آسمان ، هرگز، چون بر فراز گندم زارها ، چنين آبي نيست

بادها بيهوده غمهاي آسمان را ميرانند
چشمان تو هنگامي كه اشك در آن ميدرخشد ، روشنتر است
چشمان تو ، رشك آسمان پس از باران است
شيشه ، هرگز ، چون در آنجا كه شكسته است ، چنين آبي نيست

يك دهان براي بهار واژگان كافي است
براي همهي سرودها و افسوسها
اما آسمان براي ميليونها ستاره ، كوچك است
از اين رو به پهنهي چشمان تو و رازهاي دوگانهي آن نيازمندند

آيا چشمان تو در اين پهنهي بنفش روشن
كه حشرات ، عشقهاي خشن خود را تباه ميكنند ، در خود آذرخشهايي نهان ميدارد ؟
من در تور رگباري از شهابها گرفتار آمدهام
همچون دريانوردي كه در ماه تمام اوت ، در دريا ميميرد

چنين رخ داد كه در شامگاهي زيبا ، جهان در هم شكست
بر فراز صخرههايي كه ويرانگران كشتيها به آتش كشيده بودند
و من خود به چشم خويش ديدم كه بر فراز دريا ميدرخشيد
چشمان السا ، چشمان السا ، چشمان السا