ایران رمان

نمیخواهم برای زیستن
جزایر، قصرها و برجها را.
چه لذتی فراتر از
زیستن در ضمایر!
اكنون دگر بركن لباست را
نشانیها و تصاویر را.
من،
تورا اینگونه نمیخواهم
هماره در هیبت دیگری،
دخترِ همیشه از چیزی.
تو را ناب میخواهم، آزاد
تو؛ بی هیچ كاستی.
میدانم آنگاه كه بخوانم تو را میان همه جهانانیان،
تنها تو، تو خواهی بود.
و آنگاه كه بپرسی مرا،
اوكه تو را میخواند كیست؟
او كه تو را از آن خویش میخواهد.
مدفون خواهم ساخت نامها را،
عناوین را، تاریخ را.
همه چیز را درهم خواهم شكست
تمامی آنچه را كه پیش از زادن بر من آوار كردهاند.
و به گاه ورود به گمنامی و عریانی ابدی سنگ و جهان
تو را خواهم گفت:
”من تو را میخواهم، این منم.“

پدرو سالیناس

روحی چنان فراخ و روشن داشتی
كه مرا هرگز توان ورود بدان میسر نشد.
باریك میانبری جستم، در امتداد بیراهههای باریك،
و از پس گامهای بلند و دشوار …
لیك،
گذر به روح تو از راههای گشوده بود.
بلند نردبانی مهیا كردم
ــ دیواری بلند در رویا
حافظ روحت میدیدم ــ
لیك روح تورا نه دیواری بود و نه حفاظی.
در پی باریك رهی به روحت گشتم،
اما روحت چنان روشن و زلال بود
كه ره آمدی نداشت.
از كجا میشد آغاز؟
به كجا مییافت پایان؟
و من تا ابد در بدر
در مرز گنگ آن نشسته ماندم.

پدرو سالیناس

به کُندی می میرد

آن که برده ی عادت می شود

و هر روز همان کار را می کند

آن که هرگز تغییر مسیر نمی دهد

آن که هرگز خطرِ تغییرِ رنگ لباسش را نمی پذیرد ...

غريب است سرگرداني در مه
آنجا که تنهاست هرسنگ و بوته اي
و هيچ درختي درخت ديگر را نمي بيند
همه تنهايند

پر از دوست بود دنيا برايم
آنوقت که زندگي ام نور بود
اينک که مه فرو مي افتد
ديگر کسي قبل رويت نيست

راستي که هيچکس عاقل نمي شود
مگر اينکه تاريکي را بشناسد
که خاموش و گريز ناپذير
از همه جدا مي کند او را

غريب است در مه سرگردان شدن
زندگي تنها بودن است
هيچ کس چيز ديگري نمي شناسد
همه تنهايند