ی گویند : ساده می نویسی …
از من می خواهند به نوشته هایم شاخ و برگ دهم …
آنها گناهی ندارند ، نمی دانند که دیگر کار ما از شاخ و برگ گذشته است !
مهم ریشه بود که تیشه خورد …
می توان هیچ کس را مجبور به انجام کاری کرد ، مجبور به داشتن حسی … در نهایت به جایی می رسی که میفهمی هرکس دلیل خودش را دارد و فقط میتوانی امیدوار باشی تا دلیل کسی بشوی و دلیل کسی بمانی …
یک لحظه سکوت ... برای لحظه هایی که خودمان نیستیم
لحظه هایی هستند که هستیم
اما خودمان نیستیم
انگار روحمان می رود
همان جا که می خواهد
بی صدا ... بی هیاهو ...
همان لحظه هایی که راننده آژانس می گوید : " رسیدین خانم "
فروشنده می گوید : " باقی پول را نمی خواهی ؟ "
راننده تاکسی می گوید : " صدای بوق را نمی شنوی ؟ "
و مادر صدا می کند : " حواست کجاست ؟ "
ساعت هایی که شنیدیم و نفهمیدیم
خواندیم و نفهمیدیم
دیدیم و نفهمیدیم
و تلویزیون خودش خاموش شد
آهنگ بار دهم تکرار شد
هوا روشن شد ... تاریک شد ...
چایی سرد شد ... غذا یخ کرد ...
در یخچال باز ماند و در خانه را قفل نکردیم
و نفهمیدیم کی رسیدیم خانه
و کی گریه هامان بند آمد
و کی عوض شدیم
کی دیگر نترسیدیم
از ته دل نخندیدیم
و دل نبستیم
و چطور یکباره آنقدر بزرگ شدیم
و موهای سرمان سفید
و از آرزوهایمان کی گذشتیم ؟ !
" یک لحظه سکوت برای لحظه هایی که خودمان نیستیم"
اگر بلند شدی از خواب
و با خودت
به این نتیجه رسیدی
که عشق واژه‌ی بی ربطی است
شناسنامه‌ی روح تو باطل است آن روز ...
هيچ چيز عوض نمی شود ..
هيچ چيز فراموش نمی شود ..
آدم تصور مي كند، خيال می كند ، آرزو می كند كه گذشت زمان دردها را كم كند
و چيزی عوض شود ، اما واقعيت اين است كه هيچ چيز فراموش نمی شود ..
به جاهای دور ذهن رانده می شود
اما مثل خاری كه پای آدم را بزند، حسش می كنی ..
{ روح انگیز شریفیان }
فقط دشمن ها هستند كه همیشه حرف هم را
بى هیچ كم و كاستى مى فهمند ..
اغلب هم لبخندى چاشنى گفت و گوى شان است ..
دوستى همیشه با سوتفاهم همراه است ..
عشق كه خیلى بیشتر ...
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺰﺭﮔﻪ
ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰﺭﮒ ...
ﺷﺎﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﯾﮏ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺳﺖ ،
ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻧﺶ
ﯾﮏ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ !
در دستانم
خطی نیست
نه خطی که طول عمرم را نشان دهد
نه خطی که آینده‌ام را بگوید
و نه خطی که مرا به کسی برساند
من
تمام خطوط دنیا را
در چشمانم پنهان کرده‌ام
تا از نگاه متعجب کف‌بین‌ها
دلم خنک شود ..
سفرهای تنهایی همیشه بهترند
کنارِ یک غریبه می‌‌نشینی قهوه ات را می‌‌خوری
سرت را به پشتی صندلی تکیه میدهی تا وقت بگذرد
به مقصد که رسیدی
کیف و بارانی ات را بر میداری
به غریبه ی کنارت سری تکان میدهی و می‌‌روی
همین که زخمِ آخرین آغوش را به تن نمی‌کشی
همین که از دردِ خداحافظی به خود نمی‌‌پیچی
همین که تلخی یک بغض را با خودت از شهری به شهری نمیبری
همین یعنی سفرت سلامت ..
دلتنگی خوشه ی
انگورسیاه است...
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
مستت می کند اندوه