ایران رمان

به آیینه نگاه میکنم
لبخند میزنم:)
لبخند نمیزند:(

موفق خواهم شد
اما نه فورا
زمان میبرد بلند شدنم
این ایستادن فرق دارد
کم چیزی نیست ذکر یاعلی بر دلم سایه انداخته
دستانم را در دستان تو و امثال تو نمیگذارم دیگر
اخر ماری خوش خط و زیبا خال گزیده مرا
حتی دیگر برای بلند شدنم از زمین زیر پایم استفاده نمیکنم
آگاهی دارم که بر روی باتلاق ایستاده ام
دستانم را بر زانوانم فشار میدهم
این بار یاری دهنده ی غیبی وجود ندارد خودم هستم و پروردگار خودم
خداوند مرا حتی از باتلاق زیر گام هایم نجات میدهد
تنها‌ زمانی که خودم بخواهم
روزی فرا خواهد رسید که از روی ابر ها اشک هایت را تماشا کنم
فراموش نکن
هرگز فراموش نکن
این دیوانه لجباز کله شق یا حتی به قول تو نازپرورده ی لوس
موفق خواهد شد
نه فورا
ولی حتما

گاهی نمیدانی چه میخواهی
گاهی به جای خوشحالی ،یه جوری میشوی
نه خوشحال.... و نه غمگین....
خودت برایش خواستی اما حالا که دارد میشود تو....
حالا دلیل آن نگاه گنگ و معذرت خواهیش را فهمیدی
وقتی بعد از آن نگاه سرش را به طرفین تکان داد تو فکر دیگری کردی اما حالا
میفهمی......
دیگر نیست...