ایران رمان

بعضی ها !!!!
آرامش مطلقند .........
لبخندشان ،،،
تلألو برق چشمانشان ........
صدای آرامشان ..........
اصلِ کار ،،، تپش قلبشان ،
یک دنیا آرامشند ......
آنقدر عزیزند که میترسی تمام شوند
بعضی ها .......
بودنشان......
همین ساده بودنشان......
نفس کشیدنشان.......
لبخند مینشاند گوشه لبمان

و من چقدر دوست دارم
این بعضی ها را..

خسته بود...خسته ازلحظه های تنهایی وچون که میدانست خسته است فردایی نخواهدداشت...هرآنکه رادوست میداشت صدامیزدولی تنهاانعکاس غربت همدمش میشد..
نوشت..نوشت نام خودرا..نام فرزندانش را..فرزندانی که اوراتنهاگذاشته بودندوآرامگاهی که پس ازفوت همسرش برای خودخریده بود..اومیدانست که میمیردولی ​​​​​فرداچه کسی اوراپیداخواهدکرد..خسته بودخیلی خسته..برگه رالای قرآن قدیمی خودگذاشت وچشمانش رابرای همیشه بست...اومردچون که خسته بود....‌....